会稽有佳士,华扁题新居。临轩不种菊,绕槛惟栽蔬。
深春初雨霁,嫩绿盈庭除。多均性淳雅,乐此勤诗书。
晨餐止姜芥,晚炊多菁薤。不慕腥与膻,澹泊心自如。
年来已腾达,青骢映华裾。将谓厌梁肉,轩扁堪成虚。
孰识君子心,穷达同一初。节操日弥坚,此味恒不疏。
嘉训祖先哲,千载齐芳誉。他年纪青白,舍子其谁欤。
梦里罗浮路,依稀竹外村。一枝春色动,清气满乾坤。
长歌莫挽天河水,短歌横笛声相倚。落花回风恋故枝,飞入芙蓉绣帏里。
饮酒还宜近妇人,莫向平原楼上嗔。无情割爱乃身死,至今徒笑春申君。
学道本屡空,所积岂为贫。
我生无长物,有辄恐累身。
挟块公子伯,陶土帝者仁。
可惜水玉姿,下与瓦砾亲。
吾子泮林旧,文采含青春。
江湖挹余波,谓此席上珍。
方正自温润,玉德如其人。
潦倒竟何用,厚德山岳均。
愧非笔札才,不堪演丝纶。
三召已三逐,琬琰甘猥法抆拭置前列,
濯以天汉津。斯文傥未丧,
六经要铺陈。大易伏羲祖,
春秋丘明臣。琢磨三益友,
几案增日新。定非注虫鱼,
与世忆凤麟。
独上西楼尽日闲,林烟演漾鸟蛮蛮。
谢家兄弟重城里,不得同看雨后山。
书债如山未有涯,幽怀耿耿夜眠迟。
官无蝈氏蛙何横,天静狼星狗不如。
淡易入神山鬼笑,端襟持镜玉蟾窥。
悠悠窗下新功小,羞见凌空万玉姿。
暖触衣襟漠漠香,间梅遮柳不胜芳。数枝艳拂文君酒,半里红欹宋玉墙。尽日无人疑怅望,有时经雨乍凄凉。旧山山下还如此,回首东风一断肠。
击柱狂歌惨别颜,百年人事梦魂间。
李将军自嘉声在,不得封侯亦自闲。
世上除书不到眼,天涯怀抱自开尊。平生只有吟诗癖,吏散鸦啼独闭门。
似当年,退红更见,犹余洗妆泪。水窗幽意。看小影如魂,明月能记。
冰弦听到无生际。葱尖飞恨起。来伴渡江桃叶,矮篷春雪底。
浔阳苦竹漫为家,孤芳品,合配灵均湘芷。仙不去,却恋人间何味。
天涯且漫悲沦落,肯今夜、焚香同鄂被。须替尔,横安一位,岁寒三友里。