喜遂投闲意,开轩出竹林。高空苍雪堕,永夏绿云深。
缥帙涵晴色,湘帘驻晚阴。须知子猷兴,千载一虚心。
嘉节长岐路,区区梦幻身。何年一举腋,仙去逐敖君。
豪华虽足羡,离别却难堪。
博得虚名在,谁人识苦甘?
滴不尽相思血泪抛红豆,开不完春柳春花满画楼。
睡不稳纱窗风雨黄昏后,忘不了新愁与旧愁。
咽不下玉粒金莼(chún)噎满喉;照不见菱(líng)花镜里形容瘦。
展不开的眉头,挨不明的更漏。
呀!恰便似遮不住的青山隐隐,流不断的绿水悠悠。
抛着红豆相思的血和泪滴也滴不尽,满画楼的是春柳春花,开也开不完。
在风雨中的黄昏后,纱窗内的我怎么也睡不踏实,因为我忘不了旧愁加上新愁。
吃不下去珍美的饭食菜肴,看不到菱花镜里面的容貌也已经消瘦。
舒展不开的眉头,在更漏声中熬着等待不到天亮。
呀!恰巧像那远方遮不住等等隐隐约约的青山,悠悠的绿水流也流不断。
红豆:做相思之意。
金莼:到江南,莼菜应市。莼菜,在我国很早就被视为珍贵食品。
东府仓皇别,西河迤逦回。元戎期坐啸,上客入行台。
梦里惠连句,生前张翰杯。龙池清似染,应恨不归来。
花枝瞥眼又阑珊,谁乞黄金反少丹。
一院残红堆不扫,春风开落两回看。
天寒云彩变春辉,霡霂来如晓雾飞。
著物先饶芳草湿,盈空旋翳碧山微。
莺村树密吹应遍,鸳瓦檐高滴尚稀。
丞相追班方入贺,沙堤柳色正依依。
为报玉川子,知君未是贤。低头虽有地,仰面辄无天。骨肉清成瘦,莴蔓老觉膻。家书与心事,相伴过流年。卢子躘踵也,贤愚总莫惊。蚊虻当家口,草石是亲情。万卷堆胸朽,三光撮眼明。翻悲广成子,闲气说长生。物外无知己,人间一癖王。生涯身是梦,耽乐酒为乡。日月黏髭须,云山锁肺肠。愚公只公是,不用谩惊张。
忽见除书到,韩君又学官。死生纵有命,人事始知难。烈火先烧玉,庭芜不养兰。山夫与刺史,相对两巑岏。干禄无便佞,宜知黜此身。员郎犹小小,国学大频频。孤宦心肝直,天王苦死嗔。朝廷无谏议,谁是雪韩人。何事遭朝贬,知何被不容。不如思所自,只欲涕无从。爵服何曾好,荷衣已惯缝。朝官莫相识,归去老岩松。力小垂垂上,天高又不登。致身唯一己,获罪则颜朋。禄位埋坑阱,康庄垒剑棱。公卿共惜取,莫遣玉山崩。谁怜野田子,海内一韩侯。左道官虽乐,刚肠得健无。功名生地狱,礼教死天囚。莫言耕种好,须避蒺藜秋。
千年俎豆逢丁日,万国冠裳戒沐时。月白衣明心皎皎,风高气肃意夔夔。
太牢曾识汉庭礼,玉帛深思昭代仪。总为菁莪情转切,微才何以答君师。