塞北城当蓟北门,三河流接九河源。霸图已逐秋云远,节制新添虎卫尊。
几处桑麻思乐业,千家砧杵静朝暾。此时天畔登楼望,眼入西风忆故园。
百年形胜几风尘,此日升平气象新。月里鼓钟官寺晚,鸥边杨柳故宫春。
停桡老客经游少,横槊将军感慨平。惟有怀陵芳草色,东风依旧绿如茵。
忽忽春光暗里催,道心生处夜闻雷。十年旧恨都成梦,一夕新愁尽化灰。
灯影照来将老鬓,雨声吹入未残杯。东风莫遣林花落,记得樱桃昨夜开。
月照江潭渺渺来,清秋谁识客怀哀。远村深树藏渔火,废垒寒烟锁劫灰。
富贵久摒身外物,才名何似掌中杯。解帆又是沉沉夜,难得流萤去复回。
慈亲白发同而母,阿舅飘零愧老甥。骨肉有书投远海,乱离无路到孤城。
背人新燕还家早,老我残花入眼明。乡园登台望乡国,春风杨柳不胜情。
崇崇北丘,其上有樗。
原校:远者以为梁,或者争以柱。
就而睨之,曾无事於欂栌。
呜呼木乎,其我於远者欤。
只闻来客说春游,不逐花前笑自留。
浪说春期计春尽,留春无术只春愁。
提壼聒聒惟呼酒,杜宇喧喧只说归。
坐怪鸟声皆有取,静于人事益知非。
已嫌世浊胡为混,能待河清固已稀。
为语夷齐既甘饿,可能分我首阳薇。
鼷鼠鼷鼠,实食其牛,
牛则不知。彼牛彼牛,
既卜以郊,伤则免之。
春风东来暖如嘘,过拂我面撩我裾。
不知我心老有异,亦欲调我儿女如。
庭前花枝笑自爱,风里草力更相扶。
旁林曲树足飞鸟,不问燕雀鸱鸢乌。
求雌要截各有意,岂但斗竞争春呼。
春巢成多夏卵众,明年计此更有余。
非唯喧呼乱人耳,渐恐巢穴妨人居。
收残射中岂无道,我亦力可弯长弧。
林深枝曲矢不入,况弓待借家所无。
行吁坐盼不可奈,安得静默投身俱。