漾暖纹波飐飐,吹晴丝雨濛濛。轻衫短帽西湖路,花气扑春骢。
斗草褰衣湿翠,秋千瞥眼飞红。日长不放春醪困,立尽海棠风。
梅花开满枝,无奈晓风吹。风吹花落尽,争似未开时。
花开终有落,非关晓风恶。愁杀爱花人,城头复吹角。
试听《白头吟》,慢饮尊中酒。古来悲白头,人情苦难久。
结发为夫妻,百年期白首。容颜衰落相弃捐,何况君臣与朋友。
汉高宽大主,萧何开国功。谗言一以入,几死天狱中。
陈馀与张耳,刎颈同生死。一朝争相印,雠雠世无比。
周文吕望不再见,管鲍结交宁复闻。玄德孔明若鱼水,胶漆孰如雷与陈。
斯人自此一以少,今世求之更无有。谈笑寻戈矛,那能托身后。
听我歌,歌《白头》。劝君饮,君莫愁。日月有时而剥蚀,世态谁能终不易。
为觅丹砂到海滨,空山废井已生尘。
不将一滴苏焦槁,神艾虚传解活人。
碧海何年已变田,空传双舄旧时仙。
乘风欲挹浮邱袖,同访朱明别洞天。
四渎初分有物尸,天开地辟共为期。
齐东野语真堪笑,请诵昌黎十丈碑。
春雨阴阴十日馀,苔封曲径掩精庐。泥深门外无车马,自向山斋理旧书。
病起公应健,悬知杖不扶。梅花香已动,宾饮兴多娱。
讲学须髯古,伤时兵甲无。新词好自慰,手写字如苏。
峻岭斜升立晚曛,河山指点盛人文。残年未惜经多难,我辈相看故不群。
地大初无亡国气,峰奇还有荡胸云。不辞高境勤攀陟,何计苍生脱寇氛。
喜遂投闲意,开轩出竹林。高空苍雪堕,永夏绿云深。
缥帙涵晴色,湘帘驻晚阴。须知子猷兴,千载一虚心。