九月过姑苏,江头霜草枯。
西风吹叶尽,愁杀夜栖乌。
栖乌月明里,霜重惊还起。
无处托安巢,哑哑渡江水。
江波浅复深,东去无还心。
《白苎》吴宫曲,能成哀怨音。
只言欢乐长相保,青春几时秋又老。
可怜西子断肠花,不及虞姬美人草。
舞罢垂杨金缕衣,椒房绛烛明星稀。
越骑争驰海山动,吴歌尚绕梁尘飞。
梁尘飞飞《白苎》哀,乌啼夜半阊门开。
鸱夷浮江麋鹿来,月明犹照姑苏台。
自君之出矣自君之出矣,无处托鳞音。
思君如昼烛,泪尽不明心。
十九年间不辱君,论功何独后诸臣。
若教倒数凌烟像,也是当时第一人。
十二金钗对对铺,三千粉黛腻如酥。
君王莫道六宫丑,一个西施已坏吴。
翚飞栋宇据城端,车马尘中得异观。
双眼莫供淮地阔,一江不尽蜀波寒。
老仙横笛月亭午,骚客怀乡日欲残。
独抚遗踪增慨慕,徘徊不忍不层栏。
骚灵不可见,楚些竟谁闻。欲采蘋花去,沧州隔暮云。
黄道天清拥珮珂,东南王气秣陵多。江吞彭蠡来三蜀,地接昆仑带九河。凤阙晓霞红散绮,龙池春水绿生波。华夷混一归真主,端拱无为乐太和。
凤毛继起乐投篸,清福林泉享一庵。此日真成牛砺角,铜铺草没牧童探。
题诗西过襄王墓,记得巴山寺里钟。梦阻细腰思窈窕,水生多叶怨芙蓉。
虚无环佩行阴洞,髣髴精灵下碧峰。重到荆州忆王粲,乱山侵草马头东。
一束临流四面清,滕王高阁敞秋声。白云带雁归江楚,青草随人入石城。
酒不终杯何处醉,诗因满首已留名。南州亦在孤帆里,怀抱空伤孺子情。
登楼一南望,淮树楚山连。见雁无书寄,归吴定此年。