小雨初回作暮寒,断崖壁立夕阳间。一襟清兴无人语,旋拂禅床卧看山。
蔽日芳林迷去路,被蹊落叶误行踪。转岩却见层峦出,知是仙山第几重。
西风壁立苍崖瘦,一水湍流怒浪翻。云外不须求紫府,祇应此景是桃源。
渐侵晚景尤便静,不出忙中岂爱闲。休问骅骝与蛙黾,会须投绂老青山。
万点梢头烂晓霞,谩随闲世斗春华。孤根自是生穷僻,未必轻输别圃花。
大别山前春水长,伯牙台畔早梅香。君今买棹去沙渚,我亦回车思故乡。
江上离筵惊草草,梦中白日过堂堂。鹿门烟树春明月,小立东风泪几行。
新堂良佳哉,前山罗万戟。
中有倚天石,玉立破深碧。
异时老夕郎,直道众谗咋。
不种南山豆,聊卜辋川宅。
举头得佛观,喜甚几折屐。
名加一字褒,价重连城璧。
忽骑箕尾去,胜概堕岑寂。
乃孙丘壑姿,结屋踵前迹。
时呼名胜流,谈觞阅晨夕。
向来富贵人,搜索遍山泽。
舳舻蔽江淮,斧凿巧鑱刻。
屡闻挥橐金,所得仅鸡肋。
谁能燕坐间,领略在几席。
要知此段奇,自是天所惜。
吾生事幽讨,佳处皆足历。
是中一延睇,颇觉慰平昔。
会须买东邻,来作堂中客。
公乎肯见容,斯言当不食。
青海城高寒吐月,白龙堆下沙如雪。
一镜明明圆复缺,长倚关山照离别。
胡笳声悲胡马嘶,五更影落阴山西。
铁衣寒重露凄凄,兰闺正掩残灯啼。
不到潼川县,安知栈阁悬。城孤才得地,山拓渐容天。
树色旌竿直,江流藻绘鲜。神灵俨祠庙,一为指星躔。
珠珑翡翠床,白皙侍中郎。五日来花下,双童问道傍。
到门车马狭,连夜管弦长。每笑东家子,窥他宋玉墙。