未信花飞能减春,花飞只恼有情人。
也知造物贾余巧,要作醉眠红锦裀。
壮哉貔虎三千士,静扫鲸鲵百万馀。若使人人似淮右,笑谈真可灭狂胡。
东望吴门愁路涩,暮帆春雨欲归迟。朝来为说烟尘静,不遇乡人那得知。
漠漠春阴未肯晴,空阶滴点到平明。
应知不入笙歌耳,来作愁人枕畔声。
一树微花竞艳,半廊萝荫含秋。秋风未冷江莼老,清怨锁高楼。
梦断碧云易散,花飞明月空留。映阶细草茸茸绿,无意寄人愁。
黛埽何如修桂,肠销浑似娇棠。新愁遍染罗巾泪,凉月坠琼珰。
脉脉笼残斜日,微微薰罢馀香。绣窗花落潇湘雨,憔悴立西廊。
东风薄劣絮飞斜。红香落、乱朝霞。榆钱不买春风住,人未还家。
翠绡泪,滴无涯。
小院重重芳草绿,屏半掩、梦梨花。鹃声又唤黄昏近,几阵归鸦。
渐看月影到窗纱。
小子尔定孙,来前吾语汝。
尔今既加冠,盍以成人遇。
今尔名以榘,字尔以方叟。
告尔名字义,尔其敬听受。
榘所以为方,是为法度器。
极天下之方,不能外乎是。
在人事而言,不越乎此理。
此理根所性,其本一而已。
散诸事物间,各各有所止。
当然不容易,万殊而一揆。
截截有成法,方正无少陂。
圣人安而行,所欲不逾此。
贤者勉而复,折旋必中矣。
学者思圣贤,於学亦必以。
所择要精明,所执在固緻。
法皆自中定,方非由外至。
如或非礼视,是以不法视。
於视为不方,随物而妄宣。
如或非礼动,是以不法动。
於动为不方,随物而妄往。
惟视方而明,不为非礼倾。
惟听方而聪,不为非礼从。
惟言方而信,不为非礼徇。
惟动方而直,不为非礼适。
一一守吾法,私意无容杂。
寻绝枉尺为,乘戒诡遇合。
直道范驰驱,何行不检押。
其可者则与,不可者必拒。
交游自正方,不随不可去。
有善者则从,不善者必克。
处事自正方,不随不善溺。
随物则为圆,非圆特其偏。
同流而合汙,在方诚有愆。
先方而后圆,於圆乃可全。
既无一不方,斯无一不圆。
动容皆中礼,从心得孔传。
岂但方之熟,实惟圆之安。
圣法万世在,榘尔其勉旃。
称名惕自省,闻字肃反观。
斯义无尔愧,服膺常拳拳。
九月蝉稀九日催,年光如逐水声回。
人思往事凄凉在,菊倚荒庭寂寞开。
落叶偶从池上过,夕阳初傍酒边来。
白衣去后无消息,雨湿东篱欲长苔。
春阴正愁绝,夜雨复淋漓。
楚客南冠日,湘累去国时。
千山花尽落,万壑水东之。
脉脉灯前意,夫君知不知。