君弹绿绮琴,妾赋白头吟。君意都忘弦上语,妾词空写心中素。
昔日还同得水鱼,今朝忽若经霜树。妾颜比少未成衰,君心已改少年时。
弃置文鹓逐鸡鹜,旧事尽乖新事宜。妾意将君比明镜,一物何曾照双影。
风中柳絮未曾粘,浪里浮萍那得定。君岂东流去不返,缺月终期有时满。
青柳映红颜,黄云蔽紫关。忽闻边使出,枝叶为君攀。
舞腰愁欲断,春心望不还。风花滚成雪,罗绮乱斑斑。
《柘枝》按舞《竹枝》歌,芗泽微闻玉颊酡。
银烛渐昏炉气冷,曲房明月奈人何。
日月何忙忙,出没住不得。使我勇壮心,少年如顷刻。
人生石火光,通时少于塞。四季倏往来,寒暑变为贼。
偷人面上花,夺人头上黑。
枝斗纤腰叶斗眉,春来无处不如丝。霸陵原上多离别,少有长条拂地垂。
壮士三尺剑,思欲从沛公。项籍妇人仁,不足与成功。
乾坤动杀机,惨淡斗蛇龙。纵观天下势,形胜惟关中。
据险临诸侯,孰敢当吾锋。古来豪杰士,不识刀与弓。
良平真壮夫,筹画在心胸。樊灌鹰犬劳,萧何为发踪。
君看帷幄里,实有万夫雄。
秦皇有地包沙漠,秦民无地堪托足。
民心咫尺不戴秦,秦令安能到空谷。
商山紫芝青门瓜,武陵洞底栽桃花。
草木不共人逃去,虞妃山赭良堪嗟。
秦皇一世二世歇,秦民万世桃花月。
渔子相逢五百年,已闻几度乾坤裂。
靖节先生曾作记,只云贤者兹避世。
时人浪作神仙传,空自渺茫涉奇异。
所种柴桑五株柳,胜是武陵千树桃。
两眼断夕阳,两鬓羞临镜。
重门闭不开,唯与愁相竞。