银蟾呵春墨花碧,香落江南浓欲滴。孤山招得老逋魂,白鹤归来楚云黑。
王孙岁晚客京华,衣上缁尘深一尺。小姬未嫁怨东风,夜夜高楼吹铁笛。
认濛濛、万竿修竹,绿烟一片清冷。楚天不问云深浅,日暮凄其风劲。
吹不定。望不尽、满川秋水寒光迥。露澄烟暝。更无数青山,无边青霭,天际远峰映。
伤心更,写出苍梧旧景。美人芳草谁省。千梢万叶矜当世,闲了鸥波小艇。
尘梦醒。剩两岸、娟娟瘦玉摇江影。神游目骋。算只有南楼,老人画法,千古妙相并。
倚危阑、半阴斜日,野云窗外飞起。山楼乍满西风冷,襟袖暗沾烟水。
云际里。分不出、浓青淡绿苍茫耳。空濛眼底。但电掣金蛇,雷惊幽谷,尘世亦闻否。
黄昏后,入夜时鸣不已。旧游今昔难比。年来多病身心懒,独坐剪灯凭几。
愁难理。慢付与、青笺斑管从头纪。伤心已矣。奈听雨听风,恼人滋味,愁可有涯涘。
云海苍茫前路。烟语隔、薜萝双户。主人鸡黍多情,似劝我、息劳小住。
寻春枉事蜡屐去。芳草径、是春来处。尘心流水同閒,准备听、疏钟零杵。
自与莺为地,不教花作媒。细应和雨断,轻只爱风裁。好拂锦步障,莫遮铜雀台。灞陵千万树,日暮别离回。
染亦不可成,画亦不可得。苌弘未死时,应无此颜色。
篆书朴,隶书俗,草圣贵在无羁束。江南有僧名z6光,
紫毫一管能颠狂。人家好壁试挥拂,瞬目已流三五行。
摘如钩,挑如拨,斜如掌,回如斡。又如夏禹锁淮神,
波底出来手正拔。又如朱亥锤晋鄙,袖中抬起腕欲脱。
有时软萦盈,一穗秋云曳空阔。有时瘦巉岩,
百尺枯松露槎枿。忽然飞动更惊人,一声霹雳龙蛇活。
稽山贺老昔所传,又闻能者惟张颠。上人致功应不下,
其奈飘飘沧海边。可中一入天子国,络素裁缣洒毫墨。
不系知之与不知,须言一字千金值。
西掖持醇酒,东山就白云。开轩绿池映,命席紫兰芬。
舞度花为伴,莺来管作群。太平多乐事,春物共氛氲。
夷门别业在西郊,新筑高斋对泬寥。树好墙阴常冉冉,竹深檐籁日萧萧。
寻花路僻过桥去,留客灯昏带雨烧。共爱幽栖真率意,门前时见有停桡。
先秋蝉一悲,长是客行时。曾感去年者,又鸣何处枝。
细听残韵在,回望旧声迟。断续谁家树,凉风送别离。