峡口秋光早,客行日易曛。参差石磴涩,历乱涧泉分。
一径落黄叶,四山生白云。邮亭何处是,凉雨已纷纷。
岁暮嗟为客,那堪复被围。
一心惟许国,视死已如归。
客从罗浮来,遗我一枝琼。
仙风溢毫楮,夭矫冰雪清。
感怀畴昔夜,醉饮月中央。
青衣歌未竟,斗转参已横。
俯仰今成古,散聚若为情。
几回疏影裹,呼鹤引长鸣。
无人能悟此,空逐晓云行。
因子重欷嘘,聊以写吾生。
桧树枝生宋祚微,将军那许总戎机。出师累捷身应死,与敌同仇事已非。
脱帻收时光焰动,属镂赐后怒涛飞。孤忠愿抱千秋恨,不共蕲王早见几。
孤窗閒卧不胜愁,梦逐娇痴旧地游。绣阁牵衣欣聚首,妆台倚膝倩梳头。
惊魂夜半萧疏雨,分袂更残寂寞楼。枕上伤心无数泪,晚来宁忍一舒眸。
情人取次几淹留,别后南州与北州。月色为怜今夜客,
砧声那似去年秋。欲除豺虎论三略,莫对云山咏四愁。
亲故相逢且借问,古来无种是王侯。
辞家万里戍,关路隔风烟。赋重无馀饷,边荒不种田。
小兵知有死,贪吏尚求钱。倚赖君王福,何时唱凯旋。
韩江东望水连天,海燕南归又一年。世外有僧非佛骨,人间无欲是神仙。
阴那万仞真惭愧,瓶水千株也大颠。閒阅三春又三月,青山无恙且安禅。
帆去天涯势不回,龙笳何惜渡江来。香车若到长干路,后主荒宫花又开。
寒食萧条野望阴,一枝筇竹日行吟。出尘笑我烟霞骨,逝水还谁日月心。
薇蕨长时知雨足,鹧鸪啼处怨山深。连年烽火何尝息,残烧而今尚满林。