锦里,蚕市。
满街珠翠,千万红妆。
玉蝉金雀,
宝髻花簇鸣□,绣花裳。
日斜归去人难见,
青楼远,队队行云散。
不知今夜,
何处深锁兰房,隔仙乡。
锦浦,春女。
绣衣金缕,雾薄云轻。
花深柳暗,
时节正是清明,雨初晴。
玉鞭魂断烟霞路,
莺莺语,一望巫山雨。
香尘隐映,
遥见翠槛红楼,黛眉愁。
春晚,风暖。
锦城花满,狂杀游人。
玉鞭金勒,寻胜驰骤轻尘,
惜良晨。
翠娥争劝临邛酒,
纤纤手,拂面垂丝柳。
归时烟里,
钟鼓正是黄昏,暗销魂。
白日何皎皎,浮云变重阴。忠义虽云烈,谗巧间君心。
子椒毁屈平,宰嚭恶子胥。怀沙沈湘浦,鸱夷弃五湖。
大义贯金石,何能顾微躯。居高忽下议,卒受傍人愚。
楚王终俘虏,吴国竟丘墟。杳杳九泉暮,衔恨当何如。
我欲竟此曲,此曲伤君神。往者勿复道,寄谢后代人。
辞家泊水几番秋,流浪天南海角头。此去千鹅三万里,凭君马上寄离愁。
怨违情有悲,欢聚理无欺。欢怨非中则,感离难重持。
才见春华交,倏巳晨露滋。秋风吹罗袂,团扇不复施。
团扇与罗袂,用舍各有时。炎寒启迭运,超旷多远期。
勿徒叹捐弃,恩爱倘中移。
相如素贫贱,羽翼依文君。
一朝富贵擅名价,文君见弃如束薪。
五羖自傭赁,释褐归强秦。
鸣钟列华屋,膳羞罗八珍。
厌此糟糠妻,悦彼新美人。
二子既失意,瑶瑟流埃尘。
促轸不成曲,未唱先眉颦。
一发动三叹,泪下沾罗巾。
通宵坐披衣,夙昔谁与陈。
愁叹不复道,平明白发新。
尔之慈亲家,乃我表姨母。一体姑舅亲,譬之左右手。
我幼依尔家,直至十八九。读书学尔叔,深衷自天诱。
微此谁开先,终作田舍叟。及我显翰林,尔家运不偶。
一兄罹祸罗,二老宵奔走。尚愧我力微,不能解纷纠。
尔时在弱劣,讵意振周后。爱尔谨慎姿,贞此三尺守。
怜义不怜钱,狱掾于公厚。三考入神州,通藉登选部。
省祭归山田,衣冠贲幽牖。谁莫薄为吏,委吏宣圣受。
曹参以封侯,安期以不朽。高卑不高卑,太山等培塿。
借君手中板,为君歌一辞。辞中宛转君不晓,为君说尽长相思。
轻霜夜度吴城暖,枫叶芦花秋意晚。万里春随驿使归,十年梦逐佳人远。
当时笑语似儿剧,象床玉手无消息。古岸风江千里船,咫尺春愁那得怜。
君不见信陵门下客,侯嬴不用今头白。
昔者凤求凰,翱翔归故乡。今者呼凤凰,颉颃乃无常。
新人枝上花,旧人花落枝。花落无再好,枝是旧花枝。
与君久当炉,梳头不对镜。君心有改移,开镜始自省。
君家绿绮琴,可以扬清音。今朝弹一曲,一弦觉一心。
不见昨流水,今朝流水是。愿得新人欢,无如旧人弃。
竹竿何袅袅,鱼尾何筛筛。锦江西下水,一去何时归。