万里关山月,东西共一天。遥怜马上见,不是在家圆。
北风海上来,落日草根白。长啸登高丘,远望无诸国。
剑水东流霸气寒,台江千树叶声乾。英雄去后遗弓剑,蔓草芳陵那忍看。
我家正在平台北,十载迷魂归不得。几度逢人问故林,碧池细柳今萧索。
少年任侠无所忧,奋身欲向铜龙楼。长安春物忽相弃,终南灞水空悠悠。
青云迢递谁将引,况乃摧残更多病。绿发从教变雪霜,丹心未必随灰烬。
陈君倜傥无世情,读书千卷尚逃名。一门兄弟俱才俊,百岁严君更老成。
感君意气空流俗,贫贱相看情转熟。客舍迎霜已赠衣,山储累月常分粟。
风雨凄凄四月天,孤村芳馆度流年。未投定远佣书笔,羞逐君平卖卜钱。
君家一双椰子杯,远从交广带将回。剖开瘴水蛮烟腹,割断玄霜玉露胎。
乌梨木柄银錂口,若比匏尊应更厚。莲房半侧碧筒深,中有黄流汎郁金。
最怜竹里泉中洗,不厌松边石上斟。人言此杯能辟蛊,倾银注玉空论富。
少陵未许称木瓢,谪仙且莫誇鹦鹉。山人心爱口不言,肯遗还山酌白云。
君不见丰城双宝剑,当年知己亦平分。
水国霜空绝鸟飞,乱山寒翠袭行衣。何人独在林间隐,却向清时更息机。
独树断
钟鼓分明歇,香烟亦断烧。南塘忽有兴,萧寺遂无聊。
竹径因时塞,腰支减食消。安禅难制毒,豺虎下青霄。
西风一棹到仙城,话彻端州共此情。洒落自然天下士,高閒犹近水云声。
材华令子知名重,老大如君觉世轻。我病喜逢重九日,此中无地可同凭。
明月濯濯扬清辉,金风瑟瑟华叶衰。蟋蟀夜深床下啼,起观银汉夜何其。
二十八宿罗参差,为君中夜理桐丝。大弦凄急小弦悲,不能终曲涕交垂。
人生春华能几时,那能离别长如斯。入门各媚当告谁,噭噭鸿雁向南飞,何不游子偕来归。
关山明月夜,虏骑报祁连。清光几万里,偏照玉关前。
雪归系雁帛,冰坚饮马泉。鼓角凄凉后,愁看欲曙天。
立冬杀气凝,清霜会晨朝。涤涤原野空,烈烈荆棘烧。
鹰饥肯为用,马寒意逾骄。旌旗带林莽,笳吹含风飙。
突围狡兽怒,得隽壮士嚣。老狐屈变诈,文雉输英翘。
讨伐顺天时,未许穷奸妖。翩翩马上儿,弓箭各在腰。
意矜百战雄,巧斗更相招。控弦落明月,飞镝来九霄。
虽虐终无伤,为乐固已饶。晚临清汝滨,寒水如落潮。
挥壶酌美酒,醉归遗皂貂。