淡烟疏雨清明日,飞絮落花游子心。燕话春愁初睡起,一帘草色暮池深。
片片飞化更异乡,人家插柳抵愁长。
晴沙烟草几今古,春去春来燕子忙。
少年喜追随,老大厌諠哗。惭愧二三子,邀我行看花。
花开岂不好,时节亦云嘉。因病既不饮,众欢独成嗟。
管弦暂过耳,风雨愁还家。三日不出门,堆豗类寒鸦。
妻儿强我饮,饤饾果与瓜。浊酒倾残壶,枯鱼杂乾虾。
小婢立我前,赤脚两髻丫。轧轧鸣双弦,正如橹呕哑。
坐令江湖心,浩荡思无涯。宠禄不知报,鬓毛今已华。
有田清颍间,尚可事桑麻。安得一黄犊,幅巾驾柴车。
吴越清明四十年,可曾归梦搅清眠。楼头欲与仲宣语,蓦地一声啼杜鹃。
此心如梦复如痴,荏苒春光欲暮时。啼比杜鹃先有血,愁同杨柳更多丝。
林花开遍谁为主,社燕重来亦似悲。寒食已过非禁火,闭门犹自绝晨炊。
燎烟午夜彻明楼,玉佩追趋拜委裘。白水河山留帝宅,苍梧云气想宸游。
松枝下拂金铺暝,涧道深还碧殿流。谁羡大风思猛士,万年丰芑戴诒谋。
城西郁郁见佳城,驻马山头怅独行。万古松楸此丘垄,百年花柳又清明。
音容地下空成梦,骨肉人间益怆情。更望老亲封葬地,恨随春草一时生。
伏枕花辰过,闭门樽酒空。宾朋临水上,供帐出城中。
柳色龙池雨,莺歌柘苑风。秦川多胜事,游赏未能同。
旅舍清明日,长安新火烟。桃花转愁思,竹叶兴萧然。
客病闲官马,囊空涩俸钱。故乡闻稍定,南望好林泉。
丫头石虽断,文字未全讹。
年筭赤乌近,书疑黄象多。
几时经霹雳,异代见干戈。
更与千秋看,松煤定费摩。