薄妆小靥闲情素。抱著琵琶凝伫。慢捻复轻拢,切切如私语。转拨割朱弦,一段惊沙去。
万里嫁、乌孙公主。对易水、明妃不渡。泪粉行行,红颜片片,指下花落狂风雨。借问本师谁,敛拨当心住。
鸣鸠乳燕春闲暇。化作绿阴槐夏。寿酒舞红裳,睡鸭飘香麝。醉此洛阳人,佐郡深儒雅。况坐上、玉麟金马。更莫问、莺老花谢。万里相依,千金为寿,未厌玉烛传清夜。不醉欲言归,笑杀高阳社。
东望太行路,巉岩几断崖。易归千里梦,难遣九秋怀。
夜色霜明树,寒声叶满阶。著书思赵邸,静掩旧茅斋。
西风潇洒作轻寒,黄叶楼中强解颜。画角几声催晚照,乱云何处是家山。
宦途有立宁辞贱,局事无多岂厌閒。浊酒一杯休万虑,长林烟暝暮鸦还。
霜风吹槁梧,索索生秋声。梁燕已无迹,哀鸿复南征。
游子当此时,转觉难为情。庭闱隔千里,日夜白发生。
寂寥谁共语,白发对寒流。
往事浑疑梦,余生只似浮。
青虫鸣向夕,玄鸟去因秋。
故友沧江外,茫茫不可求。
西风吹客襟,客正白头吟。
无复欢娱意,惟伤迟暮心。
饱虹明远浦,饥鹘下荒林。
日月不相贷,人生那易禁。
我初游丛林,得人如满月。细披云雾间,桂影若可掇。
旋转二十年,相半分会别。暮途喜可掬,妙语等冰雪。
告我第一义,光艳忽振发。老魔俱辟易,善类随击拂。
是真万里足,一举安能辍。径山光暂韬,夜气尤昭彻。
异时摩聊老,荐藉意甚切。子果识至人,指顾石必裂。
出我连城珍,郊庙冠前列。无令刖足翁,二献文为拙。
昔年车马绕芳丛,倒尽金缸卧醉红。可惜秾华俱扫地,兔葵燕麦自春风。
处处碧萋萋,平原带日西。堪随游子路,远入鹧鸪啼。
金谷园应没,夫差国已迷。欲寻兰蕙径,荒秽满汀畦。