应是圆玄降瑞精,散为穠丽遍邗城。
重苞叠蕊三春后,腻脸丰肌百态生。
一自毫堂甄异品,至今花谱续嘉名。
都缘尤物多奇变,岂为繁华逐世情。
千金置一剑,百金置一装。磨砺照秋水,倒映芙蓉霜。
少小辞家仕羽林,深心相结轻黄金。提戈远出萧关道,指叱牧马抗南侵。
归来论功报天子,赏赐宠幸无与比。夜行不怕执金吾,陷胸何知程与李。
偶然调笑过吴姬,信手便碎珊瑚枝。百万缠头一日尽,赌行六博欢相随。
君看壮士真夭矫,下视江汉如杯沼。男儿须乘骏马从天行,勿学三尺竖儒空短小。
偶来辟彊园,游戏竹林下。
云物递清新,花水低相亚。
野树盖中庭,余阴荫比舍。
碍日构飞楹,攒云拱朱榭。
地僻鸟易驯,涧绝虹仍跨。
蓄水灌疏畦,寒流潆石罅。
疏菊晚逾鲜,败荷久已卸。
方冬场圃成,万室入禾稼。
村巷出牛羊,主人属清暇。
樽宽北海情,屣倒中郎迓。
本自托石交,况乃藉姻娅。
屑语等琳琅,芳词袭兰麝。
席地竟长筵,临流洽飞斝。
珍馔络珠盘,竹厨行美炙。
诸蔬错蟹虾,嘉果有橘蔗。
郁金琥珀浓,宝杓琉璃泻。
博木竞袅牟,选隽事壶射。
不醉尔无归,就逋我弗赦。
调笑杂优俳,欢嚣恣轻骂。
侧弁转悠然,屡舞且勿咤。
醉客影阑珊,倦仆梦惊讶。
欢燕意转浓,邻鸡不相借。
吐后酒频呼,主休客未罢。
卧我碧云楼,覆我青罗帕。
疏星点翠帘,冻雨消长夜。
起视觉苍茫,宿昔如羽化。
吁嗟此夕游,洵矣美无价。
天明起就途,仆夫不肯驾。
恶宾兼故人,贱子谨致谢。
萧瑟干戈事,浮踪已似萍。半床留破席,一室欠疏棂。
霜月窥人白,渔灯入夜青。天涯知己在,犹自叹零丁!
百年心事总休论,堕泪凭看石上痕。竹帛早应传魏胜,河山终不负刘琨。
当时杖履知何在,此日衣冠赖孰存?一自将台星殒后,胡尘天地尚黄昏!
溟南见说筑金台,长揖诸侯壁上来。地险分明形似米,天骄窃据势如嵬。
愁登广武论刘项,倦向梁园逐马枚。却听雄风归楚望,聊当饮至一衔杯。
江村烟雨复何如,野外人家云外居。松爨苍寒春杜曲,茅檐清迥古秦余。
水云半入渔樵宅,烟火堪传风俗书。最爱阴晴刚社日,衔泥小燕傍精庐。
荒洲小筑笑焚余,结构新茆再卜居。性僻故贪鸥鹭侣,地偏犹偪虎狼墟。
寒芦瑟瑟秋张乐,宿火荧荧夜读书。正忆普天方左衽,此身那得混樵渔!
仁如爱日洁冰壶,鞭不曾施岂用蒲。
吏服官清羞鬻狱,民怜邑窘竞输租。
甘棠舍在春常满,行李船空月亦无。
展骥分州犹未称,合于紫禁着飞凫。
久不攲眠听说诗,心茅又塞介然蹊。那能蚕雨鸣窗叶,徒自鸡天舞瓮醯。
诗态笑看云霭霭,客怀唤醒晓凄凄。龙香惠我真安用,君有佳篇好自题。