碾冰驱飞车,天衢中夜发。修途萦春蚓,疾志塞晓鹘。
冠欹那及緌,骼露能暇袜。如何副端拱,南顾意矻矻。
吁嗟乎苍生,胡戾底天罚。涤涤如炎焚,糠籺不得咽。
拯援少迟迟,行恐堆白骨。前王实罪己,剪爪且断发。
以臣代君行,宁敢黔驿突。穷镇询支祈,泅入蛟蜃窟。
灾祥神尔司,舍始当救卒。指麾万虬龙,一夜覆溟渤。
白蹢豕涉波,滂沱离毕月。南国率登隮,吾皇大慈筏。
噫然扇融风,生意翔勃勃。臣心少舒弛,跂望见吴越。
空桑感伊昔,报主身敢忽。慈颜违三年,岂独定省阙。
敢言三公换,仅得假道谒。朱轮閤隆阈,玉节倚穹阀。
宝钉横黄金,绣袪撑象笏。曾誇负弩驱,意象自突兀。
舞眩天为高,饮狂海应竭。人生会值此,喜剧口反讷。
穆清尚凝神,牲牷果肥腯。仰观象纬逼,诧讶失彗孛。
倏而秩祫禘,所应在仓猝。传宣入登对,理窟谁勃窣。
载命彼倌人,星言理来軏。扬名显父母,炳炳孔子曰。
竹标溪涧蠲民瘼,剑击蛟龙救水灾。四十日升金阙去,半千年后玉函开。
丹藏井底人难得,柏荫坛心手自栽。一段彩云天外至,山翁疑是锦堆来。
章郡物华楼上景,江湖城阁画图间。神仙已古遗踪在,牛斗从今胜气还。
宝勒香轮簇柳阴,宦游清味独沈吟。
野云未散山头暗,春水初生岸脚深。
万里松涛寒食泪,十年萍梗故园心。
狂风又卷残红去,飞落谁家无处寻。
电露荣华一梦休,琴书多是越僧收。年年柳下游人过,指点春风认竹楼。
归来买犊拟躬耕,亲友联居总弟兄。金谷旧时华屋废,浣溪来岁草堂成。
旌旗千戍阴云接,舟楫三江白浪惊。好理荷衣玩泉石,深栖终不负儒生。
去年钤北愁多难,今岁城南将过春。为客偶同王谢燕,归农犹愧葛怀民。
杏桃烟际红相向,桑柘雨中青未匀。童稚莫嗔无社假,好题新句答芳辰。
薄寒山阁,当亭午、潇潇雨。鸟静桃花林,水坐兰苕渚。
玉勒骢稀出,油壁车何处。欲簪花、簪不住。花红发白,应笑人憔悴。
春过一半,东去水、难西驻。前半伤多病,后半休虚负。
白醴匏尊满,紫笋山殽具。心无累,皆佳趣。自辞觞酌,劝客须当醉。
楚田开雪后,草色与君看。积水浮春气,深山滞雨寒。
毗陵孤月出,建业一钟残。为把乡书去,因收别泪难。
又过雁门北,不胜南客悲。三边上岩见,双泪望乡垂。
暮角云中戍,残阳天际旗。更看飞白羽,胡马在封陲。