似是轮囷老蠹鱼,尚饶兰露入铜蜍。
诗亡正恐鲁无史,士贱岂容秦有书。
世味几时回橄榄,秋山随地著蘧庐。
多情樵客能相问,莫有余閒赋子虚。
枯树淡秋影,湿云凜夕阴。
江天一声雁,世事百年心。
江上春肥衰草生,林梢烟暖乳鸠鸣。
青山与我一面雅,白鸟令人双眼明。
云净有时看雨泣,水平无处觅溪声。
折芳弄翠浑閒冗,时与樵渔错杂行。
山翁手持青石骨,疑是元宝瘗中物。
支床捣练应不然,中裂何由半存没。
冰池既決不可隄,镜面已破那能规。
达人不必顾堕甑,好事大率逢轰碑。
寒蝉饱饮供晓滴,尽了山中病磨墨。
太和磔裂三千年,何处人间有完璧。
秋气平分雨乍晴,残云敛尽楚天清。
野人不趁□花课,赢得今宵看月明
鹤兮鹤兮何处来,秋江静兮芦花开。波痕侵月白皑皑,千声万声鸣哀哀。
不飞不翔不饮啄,骨瘠棱棱瘦如削。冰姿玉质仅生存,雪羽霜毛半零落。
鹤兮鹤兮何郁郁,我知尔是冲天物。芝田就养孤高情,瑶池洗出神仙骨。
传闻仙岛冥冥中,水晶甃作蓬莱宫。祥烟瑞雾常濛濛,好将六翮抟仙风。
赖有澄江在,专供倚杖清。水裁偏岸直,云截乱山平。
鞞鼓知农隙,鸡豚觉岁成。却缘摇落后,木杪得孤城。
叠茅重苇一堂新,设榻聊安簿领身。落枕不知莺树晓,污书长苦燕泥春。
狱官何预青苗事,野意新便白葛巾。能向此间时得趣,何须分外拜车尘。
风雨三间屋,乾坤一腐儒。
营生妻笑拙,学古客言迂。
坐久灯花落,吟成砚水枯。
方书俱遍览,无药可医愚。
何处秋来在树间,旅中寂寞欲生寒。
筼筜粉落见秋色,薜荔青凋带老颜。
午枕尚犹飞豹脚,晓霜久已染鸡冠。
流年偷向吟中换,老却诗人空等閒。