山深地僻人稀到,安得沧浪孺子歌。
缨上本无尘可濯,莫将止水强杨波。
秋风挟残暑,秋日垂清光。行行向城西,夹路红蕖香。
松冈西北转,中间水云乡。小亭信佳哉,丛篁供晚凉。
月溪响环佩,古来隐城隍。斜影分径柳,依依已成行。
萧然清思动,阔远无边傍。公云方经始,从今辟幽荒。
岂惜草木富,檐宇日舒长。此兴不退转,来效未易量。
更欲坚公意,留诗冀勿忘。
天台邦公,善琴与诗,时称僧之雄。琴尽古意,诗得古风。
自云天圣景祐中,踪迹犹飘蓬。大淮南北,长江西东。
人之奇者必就见,景之胜者多游从。尔来五六载,不与当时同。
发白体且瘦,所适多疏慵。却担一枝筇,归老天台峰。
书剑一门去,由来得主盟。
峨冠虽合沓,再鼓已聋盲。
风急鴒原起,云高雁序横。
天衢在咫尺,去去任飞鸣。
五日一石十日水,王宰能事称子美。何因写此长江图,万里风烟来眼底。
闭门读书期致身,天下国家几何理。人生积力久乃知,岂但区区事华丽。
九江绝险禹所经,中涵万古英灵气。丰功伟绩想馀风,霸略雄图见遗趾。
逐臣去国远于天,迁客投荒半为鬼。贤愚虽异迹未陈,历历江山旧游憩。
展图一过深起予,叹息画师良有意。从险入易蜀道难,积微至著牛溪始。
毫端妙刮造化窟,咫尺丹青得玄髓。百年等付桶底间,瀛海蓬山曾可苇。
我诗迟拙不堪传,较似诸君发蒙耳。
选将征南去,将军受脤行。玉音宣圣谕,银节下神京。
仁者今无敌,王师古有征。岂徒平小丑,意在抚遗氓。
夜静藏刁斗,风微捲旆旌。明光催献凯,天子自知名。
孤凰何翩翩,文采光陆离。昂首鸡鹜侪,中心怀伤悲。
羽翮日以长,奋身起高蜚。朝阳丽崇冈,青青梧桐枝。
爰止梧桐枝,和鸣亦喈喈。竹花已作实,可以疗子饥。
万物有本根,失类诚匪宜。子为王者瑞,天理奚罔知。
愿言垂鸿猷,显扬方自兹。
推户惊风大,听诗闻雨来。五年终夕话,三客异乡回。
欢阻河塍月,心伤里社灾。别怀知未释,寄与短章开。
直溪虽乡村,故是尚书里。
短棹经其门,叫声忽盈耳。
一翁被束缚,苦辞橐如洗。
吏指所居堂,即贫谁信尔。
呼人好作计,缓且受鞭垂。
穿漏四五间,中已无窗几。
屋梁记日月,仰视殊自耻。
昔也三年成,今也一朝毁。
贻我风雨愁,饱汝歌呼喜。
官逋依旧在,府帖重追起。
旁人共唏嘘,感叹良有以。
东家瓦渐稀,西舍墙半圯。
生涯分应尽,迟速总一理。
居者今何栖,去者将安徙。
明岁留空村,极目唯流水。
楚田开雪后,草色与君看。积水浮春气,深山滞雨寒。
毗陵孤月出,建业一钟残。为把乡书去,因收别泪难。