乌夜啼,在庭树,乌啼哑哑天欲曙。阿儿被诬身系狱,尽室烦冤受荼毒。
乌啼何为绕吾屋?下堂唤妇起听乌,忽喜淮南儿有书。
书中报道儿罪脱,此乐欣欣天下无。儿归拜母为母说,泰州使君当世杰。
执法霜台旧司臬,明如青天皎如月。冤狱平反解缧绁,已死得生诬得雪。
海可枯,山可裂,使君之德不可灭。乌啼爱我庭树枝,我爱使君君不知。
使君归朝奉天子,日日听乌为君喜。
潇湘雨打船篷。别离中。愁见拍天沧水、搅天风。留不住。终须去。莫匆匆。后夜一尊何处、与谁同。
枊丝遮断西栏。雨声残。争信杏花开过尚春寒。
银筝曲。繁弦促。不堪弹。蓦见书梁归燕絮新欢。
断桥横落浅沙边,沙岸疏梅卧晓烟。
新雨涨溪三尺水,渔翁来觅渡船钱。
浮云高映天上月,月华未落云已灭。
浊水长羡清路尘,浊水尚流尘已绝。
人心不如云与尘,变态无穷旋消歇。
我家火齐堆金盘,朱楼锁烟青冥端。
昨忆闻琴才等闲,夜奔临邛相与还。
凤皇曲成保欢乐,骕骦裘典无艰难。
当炉涤器两憔悴,几度暗啼愁远山。
君侪狗监动人主,君乘驷马跨故园。
檄书呵讥蜀父老,老足洒耻徒小恩。
颜色何尝不如旧,自是心存憎爱间。
我方失意天地窄,君视浮云江海宽。
一身情易复情难,百年有来终有去。
凄凄嫁娶不须啼,出门万里沦中路。
我怜秀色茂陵女,既有新人须有故。
请把阿娇作近喻,到底君王不重顾。
若知此事为当然,千金莫换长门赋。
青春三十馀,众艺尽无如。中散诗传画,将军扇续书。
楚田晴下雁,江日暖游鱼。惆怅空相送,欢游自此疏。
绿外深深柳巷,红间曲曲花楼,一春想见贪游台,不道有人愁。三月东风易老,几宵明月难留。酴醿白尽窗前也,还肯醉来否。
静院槐风绿涨,小窗梅雨黄垂。欲看春事留连处,惟有夜寒知。魂梦长闲消午醉,扫花共坐风凉。归来窗北有胡床。兴在羲皇以上。
白酒欺人易醉,黄花笑我多愁。一年只有秋光好,独自却悲秋。
风急常吹梦去,月迟多为人留。半黄橙子和诗卷,空自伴床头。
杨柳拖烟漠漠,梨花浸月溶溶。吹香院落春还尽,憔悴立东风。
只道芳时易见,谁知密约难通。芳园绕遍无人问,独自拾残红。