小栏干上夕阳红,古树根头雪未融。
落尽梅花人易老,主张杨柳是春风。
海风叶叶驾霓旌,天路悠悠接上清。锦诰凄凉遗去恨,玉箫哀绝醉离情。五湖夜月幡幢湿,双阙清风剑珮轻。从此暂辞华表柱,便应千载是归程。五峰已别隔人间,双阙何年许再还。既扫山川收地脉,须留日月驻天颜。霞觞共饮身虽在,风驭难陪迹未闲。从此枕中唯有梦,梦魂何处访三山。仙老闲眠碧草堂,帝书征入白云乡。龟台欲署长生籍,鸾殿还论不死方。红露想倾延命酒,素烟思爇降真香。五千言外无文字,更有何词赠武皇。
黄四娘家花满蹊,姓名因寄杜陵诗。
孟坚父子编摩久,符玺中郎竟为谁。
春来街砌,春雨如丝细。春地满飘红杏蒂,春燕舞随风势。
春幡(fān)细缕春缯(zēng),春闺一点春灯。自是春心撩乱,非干春梦无凭。
春色满大地,春雨细如丝。红杏花开落满一地,成群结队的燕子随风飞舞。
怀念远去良人的女子啊,将春幡挂满柳枝头;春闺不眠之夜,陪伴她的只有一盏孤灯,还有孤灯下那摇曳的身影。为什么会有这样的梦?恼人烦乱的不是春光,而是自己的一颗春心。
幡:春旗,旧俗在立春日挂春幡,作为春至的象征。春缯:春衣。缯:丝织物的总称。
撩乱:纷乱。无凭:无依据。
为倩疏枝系落晖。黯愁眉。津亭攀折思依依。惜衔卮。
回首白云千万叠。魂欲绝。含情江水碧参差。两心知。
昔我北游月在衤昔,兼旬犯雪度雄霸。
千里万里皆瑶琨,高迷丘垤低迷罅。
朔风烈烈尘不惊,中野萧条但桑柘。
仆夫股栗面削瓜,身上破褐才掩髂。
长途日暮行不前,回顾堪怜那忍骂。
前车既断后车绝,停骖独宿道旁舍。
床头土锉郁生薪,村酒沽来敢论价。
卧听枥马龁枯荄,展转无眠疑不夜。
忽然朝光入瓮牖,主仆瞥见互惊讶。
揽衣匆匆便蓐食,如此晴明喜天借。
可辞趁暖即前程,剪拂蹇驴还自跨。
泸沟冻合疋练横,径度不用修梁架。
西山马首遥相迎,拔起人言似蒿华。
琼楼玉宇忽照眼,行行已到南关下。
时清关吏殊可人,不复谁何乃邀迓。
过关使客多于簇,或挽柴车或高驾。
闲情我正绕剡溪,吟思谁欤似清灞。
道逢轩盖何其都,骏马雕鞍蒙锦帕。
银盆炽炭蜡光燃,面面幨帷行酒炙。
徒御缤纷意气粗,错金剑具青丝靶。
行人不解说姓名,但说无非国姻娅。
狐裘貂帽讵知寒,驰驱争入柳林射。
当时有意欲赋之,计吏相煎嗟不暇。
莺花窈窕江南春,风景依依在图画。
闻名非一日,许见便忘年。宴坐得真际,与游无俗缘。
杖藜寻古刹,洗钵试幽泉。稍寄钟山约,临风但慨然。
时人欲作圣贤归,反己由来自不欺。
谈话每虞无十步,持循长恐有虚辞。
砼砼固不为兹必,踽踽宁求可善斯。
吃紧此心常自在,一诚之外靡馀师。
孝是人生百行源,先生於此道弥敦。白头犹作婴儿慕,青佩咸知师表尊。
几十百年绍书种,一方寸地植仁根。霜馀硕果今凋谢,重为斯文忆北村。
故家人物说新塘,文学能传百世芳。圃有寒香存老菊,邑留遗爱美甘棠。
青灯夜雨藏书阁,绿酒春风戏綵堂。明日金溪源上路,千人会葬泪如滂。