柘叶烟浓乍起蚕,楝花风冷已闻鹃。病来应被垂杨笑,三月春衣未褪绵。
移根来太华,楚楚翠绡裳。玉冷擎仙掌,珠明滴露房。
秋涵云影淡,水印月痕香。好结庐山社,轻尘避夜凉。
落日馀寒锁水城,汀洲绿遍客空惊。年来懒作寻芳梦,一树閒花任蝶争。
豆花篱落候虫鸣,斜月分秋到研屏。露滴斜河凉不寐,自将莲漏验中星。
大宝州中无不有,难分高下与洪纤。海名香水随心见,珠号摩尼信手拈。
莫道山河如幻化,须知世界要庄严。上人燕坐悠然处,俗士如何不具瞻。
世变忽如此,天心那可知。蛟螭江欲裂,戎地马堪支。
当日销金甲,斯人遂赤眉。群奴把芦管,应向阖闾吹。
武陵倒插西湖边,明河吹碎玛瑙圆。桃花千树坠红雨,垂杨十里排苍烟。
中有紫髯白晢之神仙,手抱明月湖上眠。玉华樵者时送酒,绿萝渔子歌采莲。
槛外星辰大如石,床头蛟龙细似蝉。秋风吹出紫霞去,赤手驾鳌沧江前。
忽向月中拔青桂,千枝万枝泣婵娟。五三仙人骑古云,北斗错落衣翩翩,坐令相楫不敢先。
捷书一夜飞天门,汉家天子坐甘泉。朱衣侍者人一编,我得闻之心茫然。
武陵之卧二十年,昔者何为与世遗,今者何为与世怜。
十月冰霜塞大川,长安美酒斗十千。黄金骆马白玉鞭,迟君鸣佩共朝天。
只恐武陵春色怨其主,落花千尺啼晓鹃。令君欲归归不得,楚江枫冷钓渔船,明月来移北山篇。
枫林惨淡远山微,全是江南欲雪诗。
极目诸天云一色,只无六出上寒枝。
溪斋元巳得嘉宾,曲曲烟渠逗翠沦。
泼水乍经三月雨,泛觞重记九年春。
风前小舞惊馀雪,梁外清歌落暗尘。
此会贵交应绝拟,斗枢星掖两贤臣。
天光云影画图开,河汉星辰接上台。沧海忽惊龙变化,青山常见鹤飞来。
秋风凉动牙签架,夜雪声传鴳■堆。自笑浮生尘满眼,登高作赋愧无才。