午窗寂历听啼莺,淡沱春光画不成。坐拥熏炉寒尚峭,旋移花垡雨初晴。
钩帘乳燕多寻垒,隔巷吹箫已卖饧。忽见侍儿来插柳,始知节物近清明。
寻得仙源访隐沦,渐来深处渐无尘。初行竹里唯通马,
直到花间始见人。四面云山谁作主,数家烟火自为邻。
路傍樵客何须问,朝市如今不是秦。
元旦我无事,梅花伴读书。天心连日见,人迹向来疏。
既雨难忘酒,方春孰荷锄。客情原至介,三叹对盘蔬。
人物风流往往非,空余陋巷作乌衣。
旧时帘幕无从觅,只有年年社燕归。
阀阅沦亡梐(木互)移,年年旧燕亦双归。
茅檐苇箔无冠盖,不见乌衣见白衣。
漠漠佳城幽,苍苍松槚暮。鲁幕飘欲卷,宛驷悲还顾。
楚挽绕庐山,胡笳临武库。怅然郊原静,烟生归鸟度。
香灺犹馀去岁烟,五更斗柄已回天。来从天外春何早,俵向人间老不偏。
莫问流光似流水,且从今日数今年。东风五十七年梦,梦觉还惊雪满颠。
局蹐川谷行,徘徊关山路。归云渡清溪,残雪在高树。
初晴南风转,细响暗泉注。峰回触厜㕒,径仄涌沮洳。
吴楚未解兵,雍梁困徭戍。险阻成通途,戈鋋竞奔赴。
野哭耳怯闻,烽烟望增怖。勋名嗟无成,悔不老章句。
何时阪泉师,一扫蚩尤雾。
端居寡营尚,悠然澹心情。百年感逆旅,何为劳吾生,忽闻春风至,有酒急须倾。
醉卧东窗下,阶前一鸟鸣。
母爱儿,比瑶草,百花□头春浩浩,结绿悬黎总非宝。
朝居目前暮怀抱,顷刻相违作忧恼。儿兮劝尔无出游,忍令母心日夜忧。
纫衣一针一度钩,针线不比心绸缪。儿嬉斗草拈春缕,绿缛青葱不堪数。
楚人只解歌王孙,萋萋乃有子母恩。徂徕松,淇园竹,人生长生胜他木,千年万年春草绿。