积雪连旬晦,江空岁晏时。客途偏感慨,忍诵蓼莪诗。
天涯岁暮冰霜结,永巷人稀罔象游。长夜星辰瞻阁道,晓天钟鼓隔云楼。
思家有泪仍多病,报主无能合远投。留得升平双眼在,且应蓑笠卧沧洲。
雨后江上绿,客愁随眼新。桃花十里影,摇荡一江春。
朝风迎船波浪恶,暮风送船无处泊。江南虽好不如归,老荠绕墙人得肥。
独立夜轇轕,芦声泛遥津。
月下风起波,莽莽白龙鳞。
阴彩凝草木,暑气森星辰。
天地尘未消,江湖气聊伸。
人生几今夕,乱代偶此身。
胡为不少乐,况乃迹易陈。
三更大鱼舞,悄怆惊心神。
永怀骑鲸士,发兴烟中新。
忆看梅雪缟中庭,转眼桃梢无数青。
万事一身双鬓发,竹床欹卧数窗棂。
风恬日暖荡春光,戏蝶游蜂乱入房。
数枝门柳低衣桁(héng),一片山花落笔床。
梁园日暮乱飞鸦,极目萧条三两家。
庭树不知人去尽,春来还发旧时花。
春风柔日光暖满目荡漾春光,蝴蝶和蜜蜂不时乱飞进厅房。
门前的几枝柳条低拂着衣架,一片山花飘落在了笔床之上。
梁园之中夕阳已西下,只有点点乱飞的乌鸦,放眼望去满目的萧条,零零落落三两户人家。
园中树木你怎能知道,人已散尽失去了繁华,一年一度春风又吹过,依然开着昔日的鲜花。
恬:这里指风柔和。
衣桁:犹衣架,挂衣服的横木。笔床:卧置毛笔的器具。南朝陈徐陵《〈玉台新咏〉序》:“翡翠笔床,无时离手。
梁园:兔园,俗名竹园,西汉梁孝王刘武所建,故址在今河南省商丘市东,周围三百多里。园中有百灵山、落猿岩、栖龙岫、雁池、鹤洲、凫渚,宫观相连,奇果佳树,错杂其间,珍禽异兽,出没其中。日暮:傍晚,太阳落山的时候。极目:纵目,用尽目力远望。萧条:寂寞冷落;凋零。
发:绽放。
三海叠碧。瀛台正南直。珠楯玉阑,几见当年,兴亡陈迹。
似说尧囚复舜死,只无语、夜蟾知得。更休言、帝子鹃魂,春秋麟笔。
星历历。天咫尺。照寂寂。旧宫掖。怕眢井波红,溅胭脂泪。
点点尚悲倾国。应雪重华二妃涕,犹却苍生鬼神席。
莫轻扇秦灰,问秋风金狄。
含风宛转玉儿家。十丈游丝绾日斜。车驾六萌迎窈窕,蝉纱雾縠罩非花。
绿杨枝外是天河。梦掐仙音梵谱和。识得人间离索苦,玄霜捣尽误姮娥。
鞭丝徐拂香风动。换马轻盈骄紫鞚。翠羽明玕,油壁匆匆再见难。
雨花弹指惊尘快。杜宇催春春事改。坠梦今宵,轻逐云罗雁影高。