七月边烽动,三河兵气扬。乘秋发猛士,计日缚名王。
剑倚云霄迥,旗连海雾长。燕然一片石,终古有馀光。
紫绡挥断泪阑干,窗下秦筝独自弹。
三月梨花风又雨,小楼燕子怯春寒。
借君手中板,为君歌一辞。辞中宛转君不晓,为君说尽长相思。
轻霜夜度吴城暖,枫叶芦花秋意晚。万里春随驿使归,十年梦逐佳人远。
当时笑语似儿剧,象床玉手无消息。古岸风江千里船,咫尺春愁那得怜。
君不见信陵门下客,侯嬴不用今头白。
九重春色金银阙,冠带将军尽羽林。上苑春莺随柳啭,西宫午漏隔花深。
天开阊阖收金锁,帘卷奎光听玉音。白发儒臣卖词赋,《长门》应费万黄金。
残露侵罗袂,深宫漏正长。萤光随月影,点点过昭阳。
曾见王郎海上行,十年重晤凤皇城。消磨花月新诗卷,沉郁风云旧酒兵。
往事欲谈宜痛哭,此生贻误是浮名。尊前豪语劳君记,孤负移山志不成。
清辰采菊东山阳,紫茎绿叶垂幽芳。世人贵薏贱真菊,弃置在野容堪伤。
萧敷艾荣苦迫压,谁复过问荒丘旁?秋霜杀物百卉死,若抱晚节天为彰。
空山无人蔚深秀,正色独得中央黄。流传伪种世竞采,柴色夺正工时妆。
此花隐逸应鲜识,山中开并神芝光。我生于时得秋气,独寡时好成清狂。
黄金照耀忽满谷,采撷宁使英华藏。度阡越陌野则获,烟萸露柏珍同囊。
贵之为宝贱则草,齐东野语非吾诳。要之摧折世俗手,毋如老死荒山荒。
吁嗟乎!故园有菊看不得,开傍战场空太息。采花酿酒强作欢,共保风尘好颜色。
买赋嗟何及,春风惹恨偏。楼头看柳色,偷唱想夫怜。
膏沐徒为理,长宵恨有馀。罗衣新染泪,明月怨离居。
昨夜春寒冷如水,梦入关山数千里。萧郎近报在凉州,一寸心驰边上头。