方塘收雨脚,落日半遥岑。
芙蕖净娟娟,丽服抚翠衾。
无言意自远,欲渡秋水深。
缅怀平生人,对此讵可寻。
弄芳惜晼晚,酒至谁与斟。
天涯有归云,聊寄相思心。
心开获清赏,芙蕖一何绮。
美人艳新妆,敛袂照秋水。
端如荡子事,顾自良家子。
黄金选燕赵,摇落对江沚。
薄暮风雨来,独立泪如洗。
望君君讵知,倾宫定谁似。
嵩山老僧披破衲,七十八年三十腊。灵武朝天辽海征,
宇宙曾行三四匝。初因怏怏薙却头,便绕嵩山寂师塔。
淮西未返半年前,已见淮西阵云合。
十月初二日,我行蓬州西。三十里有馆,有馆名芳溪。
荒邮屋舍坏,新雨田地泥。我病百日馀,肌体顾若刲.
气填暮不食,早早掩窦圭。阴寒筋骨病,夜久灯火低。
忽然寝成梦,宛见颜如珪。似叹久离别,嗟嗟复凄凄。
问我何病痛,又叹何栖栖。答云痰滞久,与世复相暌。
重云痰小疾,良药固易挤。前时奉橘丸,攻疾有神功。
何不善和疗,岂独头有风。殷勤平生事,款曲无不终。
悲欢两相极,以是半日中。言罢相与行,行行古城里。
同行复一人,不识谁氏子。逡巡急吏来,呼唤愿且止。
驰至相君前,再拜复再起。启云吏有奉,奉命传所旨。
事有大惊忙,非君不能理。答云久就闲,不愿见劳使。
多谢致勤勤,未敢相唯唯。我因前献言,此事愚可料。
乱热由静消,理繁在知要。君如冬月阳,奔走不必召。
君如铜镜明,万物自可照。愿君许苍生,勿复高体调。
相君不我言,顾我再三笑。行行及城户,黯黯馀日晖。
相君不我言,命我从此归。不省别时语,但省涕淋漓。
觉来身体汗,坐卧心骨悲。闪闪灯背壁,胶胶鸡去埘。
倦童颠倒寝,我泪纵横垂。泪垂啼不止,不止啼且声。
啼声觉僮仆,僮仆撩乱惊。问我何所苦,问我何所思。
我亦不能语,惨惨即路岐。前经新政县,今夕复明辰。
置置满心气,不得说向人。奇哉赵明府,怪我眉不伸。
云有北来僧,住此月与旬。自言辨贵骨,谓若识天真。
谈游费閟景,何不与逡巡。僧来为予语,语及昔所知。
自言有奇中,裴相未相时。读书灵山寺,住处接园篱。
指言他日贵,晷刻似不移。我闻僧此语,不觉泪歔欷。
因言前夕梦,无人一相谓。无乃裴相君,念我胸中气。
遣师及此言,使我尽前事。僧云彼何亲,言下涕不已。
我云知我深,不幸先我死。僧云裴相君,如君恩有几。
我云滔滔众,好直者皆是。唯我与白生,感遇同所以。
官学不同时,生小异乡里。拔我尘土中,使我名字美。
美名何足多,深分从此始。吹嘘莫我先,顽陋不我鄙。
往往裴相门,终年不曾履。相门多众流,多誉亦多毁。
如闻风过尘,不动井中水。前时予掾荆,公在期复起。
自从裴公无,吾道甘已矣。白生道亦孤,谗谤销骨髓。
司马九江城,无人一言理。为师陈苦言,挥涕满十指。
未死终报恩,师听此男子。
燕姞贻天梦,梁王尽孝思。虽从魏诏葬,得用汉藩仪。
曙月残光敛,寒箫度曲迟。平生奉恩地,哀挽欲何之。
文卫罗新圹,仙娥掩暝山。雪云埋陇合,箫鼓望城还。
寒树风难静,霜郊夜更闲。哀荣深孝嗣,仪表在河间。
朝事不预闻,人事不复理。家事不复关,身事不复治。
翛然卧榻上,乃至无一事。长日谁与言,太原白居易。
亭树阴中共倚栏,春云蔼蔼出毫端。嵩泉香透银笺滑,溪月清分雪椀寒。
官久厌悬龟纽重,客来不放蚁觞乾。南归衣拂京尘污,喜见骊珠落玉盘。
饶须羌鼻似羌浑,人在山头羊在门。
欲把流霞来饮汝,未甘便唤作曾孙。
西方石为简,东山人可与。
不用量三江,聊以压四虎。
山以石得名,土惟山之贼。
如何云此山,土石相充斥。
土上而石下,无良跻有德。
土实最下底,位高忝厥职。
或云三千年,此土化为石。
顽阴不坚阳,如寄暂容迹。
因知造化功,不出纤毫力。
君子自苦辛,小人多羽翼。
念从开辟来,久矣莫变革。
吾其柰此何,唧唧复唧唧。
杏园红过雪披离,杨柳无风绿线齐。寒食人家在原野,乳鸦墙外尽情啼。