漠漠轻阴楼上头,老来心绪不关秋。相看鸿影檐前过,转觉蛩吟砌下幽。
尽以诗囊供写兴,少将酒盏与浇愁。急风又堕萧萧叶,天淡水云无数浮。
昔年车马绕芳丛,倒尽金缸卧醉红。可惜秾华俱扫地,兔葵燕麦自春风。
胡雏上马唱胡歌,锦车已驾折橐驼。
明妃挥泪辞汉主,汉主伤心知奈何。
宫门铜环双兽面,回首何时复来见。
自嗟不若往巫山,布袖蒿簪嫁乡县。
万里寒沙草木稀,居延塞外使人归。
旧来相识更无物,只有云边秋雁飞。
愁坐泠泠调四弦,曲终掩面向胡天。
侍儿不解汉家语,指下哀声犹可传。
传遍胡人到中土,万一佗年流乐府。
妾身生死知不归,妾意终期寤人主。
目前美丑良易知,咫尺掖庭犹可欺。
君不见白头萧太傅,被谗仰药更无疑。
坐破寒毡不解愁,西风猎猎又□秋。丈夫别有千年业,莫但争誇定远侯。
薄妆小靥闲情素。抱著琵琶凝伫。慢捻复轻拢,切切如私语。转拨割朱弦,一段惊沙去。
万里嫁、乌孙公主。对易水、明妃不渡。泪粉行行,红颜片片,指下花落狂风雨。借问本师谁,敛拨当心住。
鸣鸠乳燕春闲暇。化作绿阴槐夏。寿酒舞红裳,睡鸭飘香麝。醉此洛阳人,佐郡深儒雅。况坐上、玉麟金马。更莫问、莺老花谢。万里相依,千金为寿,未厌玉烛传清夜。不醉欲言归,笑杀高阳社。
东望太行路,巉岩几断崖。易归千里梦,难遣九秋怀。
夜色霜明树,寒声叶满阶。著书思赵邸,静掩旧茅斋。
西风潇洒作轻寒,黄叶楼中强解颜。画角几声催晚照,乱云何处是家山。
宦途有立宁辞贱,局事无多岂厌閒。浊酒一杯休万虑,长林烟暝暮鸦还。
霜风吹槁梧,索索生秋声。梁燕已无迹,哀鸿复南征。
游子当此时,转觉难为情。庭闱隔千里,日夜白发生。
西风吹客襟,客正白头吟。
无复欢娱意,惟伤迟暮心。
饱虹明远浦,饥鹘下荒林。
日月不相贷,人生那易禁。