月满中秋夜,人人惜最明。悲欢徒自感,圆缺本无情。
天外有相忆,世间多江平。嫦娥难借问,寂寞趁西倾。
自古中秋月,风骚昨意难。几人亭醉笔,终夕凭危栏。
海际掀鲸目,云端擢露盘。一年相别恨,并与此时看。
三秋此夕恰平分,城市人家半闭门。
正忆紫云吹玉笛,忽惊皓月照金樽。
宦情素薄鸿初到,诗兴方浓雨又昏。
不是桂花香自慰,倚栏无语易销魂。
日月既迁人,人自为今昔。漠漠千古悲,忽向微躬责。
抱情游八方,岁时无暖席。朝折若木枝,暮总扶桑策。
上下六龙车,低徊白驹隙。置身浮云上,时世终相掷。
苟无维挽权,驱驰亦何益。夙闻达者言,人生天地客。
所贵道弗违,毋使情多格。稚老若循环,阴阳可交泽。
和神春夏门,敛气秋冬宅。推忧还终古,冥澹守精魄。
国朝画手不可数,神妙独数高尚书。
尚书意匠悟三昧,笔力固与常人殊。
林树无根云懵懵,昆仑泰华云中涌。
山城野店不逢人,碧波翠嶂淋漓动。
于今绝响三十年,尚书笔法谁能传?片藤尺青不易得,使我感慨心茫然。
吴兴老赵蓟丘李,两地清风俱委靡。
古人丹青亦消毁,后学纷纷无乃是。
卫生卓荦志有余,妙龄声誉驰江湖。
泛观今昔意未足,直与造化论锱铢。
呜呼!安得有绢请君画竹冠?置我长松下,坐看青山白云过。
清秋望不极,凉月夜还新。河汉初无际,山川共绝尘。
举杯光可挹,起舞影相亲。此兴何曾浅,风流忆古人。
空碧无云露湿衣,群星光外涌清规。东楼莫碍渐高势,
四海待看当午时。还许分明吟皓魄,肯教幽暗取丹枝。
可怜半夜婵娟影,正对五侯残酒池。
月是寻常月,云胡迥鲜洁。老火日就灺,尽扫群阴屑。
三万顷天秋作底,连天灏气清如水。金波炫转光流澌,团团曷若初学眉。
玉虹跨水腰百围,翩然飞佩湖云低。尺箠缓把单于笞,且复鞭虹随月飞。
月中先枝少年日,老蟾老兔曾相识。镜里功名两鬓青,却碾冰轮洞八纮。
久雨生新水,初秋足好风。柳枝低嫩碧,莲萼落轻红。
万室游从乐,何年缔构功。高材终不俗,会与众人同。
湖上水连天,湖光捲尽寒烟。玉娥一去几千年,尽日凝妆俨然。
漠漠雨丝飘碧瓦,人在女郎祠下。一树红梨开谢,明朝又是春社。