隔帘粉蝶舞参差,树影低垂绿满池。几阵微风书幌静,北窗高卧落花时。
桃花落尽李花残,女伴相期看牡丹。
二十四番花信后,晓窗犹带几分寒。
作书与蜀客,止为求知音。
不料缘素丝,却与多黄金。
今情既已异,古意何由寻。
一笑陶靖节,雅趣无弦琴。
太华三峰列峻屏,晴霄飞翠下空溟。晓云东抱关河紫,秋色西来天地青。
玉女盆中寒落黛,仙人掌上接明星。乱馀林壑怀遗客,缥缈幽栖赋《采苓》。
谁家池馆静萧萧,斜倚朱门不敢敲。
一段好春藏不尽,粉墙斜露杏花梢。
风吹花香薰洞房,白日照镜光射梁。
后园草暖双蝶晒,堂前尘落对燕翔。
君不见游尘着空生九州,人其中间悬两眸。
杨花化萍无根蒂,风消水长东西流。
红南下湿人易老,过尽岁年还草草。
长留白日照人间,榆柳浮生转枯槁。
扑纹带绕千花黄,青娥攒眉眉细长。
莫言一尊千万寿,乃翁身命属渠手。
长安城中鬼笑人,水底纸钱能不朽。
今人不见古人心,古人不见今人事。
天上若无长生人,即是古人都尽死。
金凫银雁满江湖,神光夜夜开黄垆。
年经月纬三百卷,平生欲作何人书。
古人去去留不得,我些古人三太息。
今人莫诧山石近视眼,更后十年人不识。
我爱陶彭泽,幽居行不悭。胸中无晋代,眼底识秋山。
思入岚光淡,情随云影闲。寒花欣作伴,高躅几人攀。
旅舍多归梦,今归梦始真。
孤城五更雨,百死一全身。
短日同慈母,浮云是故人。
欲辞城郭去,渔钓老江津。
江北江南春去,园林无数花飞。萋萋芳草满路,何事王孙未归。