落叶随飞鸟,疏砧答暮蝉。
悠悠戍楼角,悽切万家传。
幽兰受新霜,孤雁叫落月。
沈忧何由平,永夕不可彻。
将琴鼓忆邻,声急弦屡绝。
芳华日益远,香泽物已歇。
秋风吹石门,思君还复诀。
谁云无生忍,识此悠悠别。
霜风吹雁入南云,千里征人枕上闻。
欲问梁园近消息,月沈星转五更分。
伊尹适有夏,太公之朝歌。吾侪亦此时,将若苍生何。
跨驴入长安,七贵相经过。不敢饰车马,资用防其多。
岂无取诸人,量足如饮河。顾视世间人,夷清而惠和。
丈夫各有志,不用相讥诃。君今寓高都,连山阻巍峨。
佳诗远寄将,建安激馀波。想见萧寺中,抱膝苦吟哦。
古人尚詶言,亦期相切磋。愿君无受惠,受惠难负荷。
愿君无倦游,倦游意蹉跎。
二纪违脊令,抚心悲如何。惟尔幼孤㷀,十亩安江沱。
不幸丧厥明,犹能保天和。今年已六十,与吾亦肩差。
里人推祭酒,品行无讥诃。昔年遣儿来,省我桑乾河。
儿言家颇温,岁得数囷禾。厨中列酒浆,篱下群鸡鹅。
常时比邻叟,农谈一相过。亦有赋役忧,未妨艺桑麻。
顷报得两孙,青葱满庭柯。愧我半生来,飘泊随干戈。
偶至渭水滨,垂钓临洪波。春云开三峰,秀出千丈荷。
行止虽听天,怀土情则那。反躬计所获,孰与吾仲多。
顾此暮年心,尚未甘蹉跎。寄尔诗一篇,当使儿子歌。
萧瑟昌平路,行来十九年。清霜封殿瓦,野火逼山阡。
镐邑风流尽,邙陵岁月迁。空堂论往事,犹有旧中涓。
雨妒游人故作难,禁持闲了下湖船。
城中岂识农耕好,却恨悭晴放纸鸢。
金鲫池边伤晚风,莲花峰下倚长松。水程半月孤蓬雨,客饭浑家野寺钟。
心事岁寒诗眷属,鬓根秋色老形容。片云影里湖湘隔,莫爱新吟寄短封。
野店聊为一枕谋,五更归梦入乡愁。溪流清浅舂锄晓,篱落荒凉络纬秋。
鸟声破梦唤客起,还觅朝餐出北门。行过浓荫增凉意,错认苔斑作雨痕。