柳叶千枝复万枝,劝君惜取少年时。自从一闭风光后,云雨荒台岂梦思。
月亦池中物,清宵钓几回。银蟾愁中饵,跳上画桥来。
桐庐江水闲,终日对柴关。因想别离处,不知多少山。
钓舟春岸泊,庭树晓莺还。莫便求栖隐,桂枝堪恨颜。
自愧亦何得,高人辱远寻。联床经日久,看月每更深。
几点忧时泪,百年为道心。明朝分袂去,谁更是知音。
山重水复。叹路遥寄与,秋思盈掬。矫首寤歌,梁父龟山,寒泉自漱冰玉。
西清梦里余才调,早暗泣、丹毫黄竹。更那堪、触绪怀人,惯听断鸿声续。
呼唤石龙醉卧,剩残照弄影,贪看鸥浴。愁入春风,危柱哀弦,按遍伊凉旧曲。
无端横洒收声泪,偏撼起、松涛惊谷。念遥天、一角疏星,月冷光空烛。
窗前雪色。是天增一倍,幽人寒洁。休要春晴,总把花枝数分勒。
可惜遁荒季子,爱管领、沧江萧瑟。却劳想、柏榼蕉龛,欢聚不多得。
空忆。天极北。有玉树交枝,冷犯孤日。苍茫独立。顿袖寒生帽檐侧。
一片光摇银海,经千态、浮云变灭。但冉冉消不尽,春风词笔。
光岳气完通海峤,纲常任重属胶庠。珠州勿谓非沂水,芹泮谁怜远庙堂。
模范已知师仲节,英才行见出文庄。故园昼锦休迟恋,化雨春风好播扬。
小时不识数,两手道十五。
醉来学骑马,堕马亦不苦。
日暮狂歌草泽中,月出东墙那怕虎。
一年两年复两年,短发萧萧鬓可数。
千重饥寒傍泰州,日出日没坐一楼。
风帘不动杏花雨,冒雨冲花问客舟。
舟泊平沙天喜晴,谁家楼上踏歌声。
探囊沽酒不尽醉,醉死溪山鬼亦清。
手谈心力拙,耳语口脂香。以旧相思告,将新嘉会忘。
乡音方半改,卷发尚前妆。既见终疑梦,悬心犹未降。
楚国当年滥政刑,子胥何事亦鞭平。
当时若有权轻重,止合终身去郢城。