冻云同色坠飞霙,送腊迎春一岁成。
但见红花洗芳面,那闻黄竹度新声。
密移琼室祥光满,倒泻银河白浪平。
已属画师图此景,炎蒸相对卧桃笙。
薄醉冲寒跨驴出,霜木峥嵘村舍寂。野田无物饥鸱愁,溪路冻合凿冰汲。
新诗得意正森爽,朔云压脑转昏黑。初向驴子前头见,率然三点五点白。
不翼而飞何处来,塞空已并此身入。北极应摇斗柄注,东宿自张箕舌吸。
侧闻玄冥气不交,此时天上亦寒栗。研珠屑玉劳精神,被山冒岭费筋力。
上帝岂不乐无为,或言万姓乞膏泽。下界小臣同井蛙,仰窥妄以私意测。
道旁冻叟僵欲死,且愿被褐负暄日。
万事悠悠总逝波,人非物是旧山河。凤楼寥寂金莲步,燕馆荒凉玉树歌。
别浦春风开芍药,小亭秋色上藤萝。客怀正苦风涛恶,况复登临思转多。
雪飞当梦蝶,风度几惊人。半夜一窗晓,平明千树春。
花园应失路,白屋忽为邻。散入仙厨里,还如云母尘。
三年转战苦苍生,禁旅传餐满市城。窦氏已来关右表,令公犹典朔方兵。
却看星象书含誉,应有花名赐太平。
愿得临边诸将帅,许教陇亩事春耕。
人家寥落尽,舟次夕阳间。一水中分峡,孤城半在山。
空天闻虎啸,僻壤识民艰。独有飞飞鸟,衔鱼过艇闲。
高山流水。叹知音者,世间能几。终南万里,烟霞归去也,岁云暮矣。
拄杖药炉经卷,除此外、有何行李。乐恬淡、清静家风,一片灵台莹如洗。
就中妙处因师指。下工夫、战退无常鬼。匣藏三尺神剑,霹雳响、火龙飞起。
天下升平无事,白云间、笑傲而已。名利客,不信长生,奔走红尘里。
田家无他望,所望在平畦。但恐终岁力,不得遂其私。
何哉造物者,亦得厚我施。夜来微雨过,使我菜麦滋。
登丘一以眺,秀色远参差。此时桃与李,岂乏好容姿。
顾予朴野性,独与此相宜。及时务耕作,那敢贪天时。
田家三伏时,农务方未已。日中毛发焦,苦身事耘耔。
岂不愿休息,维草起宅矣。格泽古所无,力作犹难恃。
民生实在勤,艰难有如此。
病倦扶危坐,起看天雨花。
蹇驴东野句,破屋玉川家。
勇羡穿篱犬,饥怜噪树鸦。
龙山云壑胜,冰柱忆刘叉。