映日含风白苧衣,香飘晴雪弄春晖。故人骑马不相识,蛱蝶自来衣上飞。
瘦得冰肌骨亦清,诗人於尔独关情。
孤高不受尘埃涴,洁白独嫌缟练轻。
天下有花皆北面,岁寒惟雪可同盟。
当时只欠灵均识,不与离骚写姓名。
渔火宿江村,何人识此情。
变名张俭老,去国蔡雍轻。
独树桥头雨,寒钟夜半声。
春洲有归雁,无那暗魂惊。
潇渍石池边,清標出自然。
东风零乱后,蜕甲玉蜿蜒。
日落秋空淡,烟销夜色清。书灯分近舍,官鼓起高城。
萤乱池星影,蛩和涧水声。幽人浑不寐,坐待月华生。
几度寻春信,空归及暮鸦。试摇枝上雪,恐有夜来花。
望月穿深坞,迎风立浅沙。若同桃李发,谁肯到山家。
嫩红相逐上枝头,多少东风索我酬。春色似人看易老,年华如客去难留。
长因好景翻成恨,只恐香醪压得愁。深放黄金为酒盏,一城飞絮已悠悠。
醉笔题诗紫界墙,梅花零落扑衣裳。天香又杂杯中渌,春色还惊鬓上苍。
涉世何妨为白璧,流年未必抵黄粱。一吟起我平生志,今古冥冥出处忘。
和靖风流百世长,吟魂依旧化幽芳。
已枯半树风烟古,才放一花天地香。
不肯面随春冷暖,只将影共月行藏。
悬知骨法清如计,传得仙人服玉方。
一枝的的照人寒,绝胜溪桥立马看。
只恐东风解相怨,漏他消息入毫端。