昔人已乘白云去,此地空余黄鹤楼。
黄鹤一去不复返,白云千载空悠悠。
晴川历历汉阳树,芳草萋萋鹦鹉洲。
日暮乡关何处是,烟波江上使人愁。
廷评一石了狱事,谪仙一斗百篇诗。
君才盘盘压今古,肯使英名夸昔时。
濁醪妙理清有圣,此意岂复达士疑。
我惭鼷腹怯鲸量,咄咄隐几成书痴。
人静月轮高,月高人意消。人邀月共语,人月两无聊。
孤舟春别万花西,云淡山青水满溪。
料得客愁何处是,绿阴官舍听莺啼。
遨游京国岁华侵,一命南还雨露深。
囊里尚存言事稿,床头已尽结交金。
晚云零落同官况,秋水微茫乱客心。
到郡总知怀故旧,地遥无雁寄新吟。
太华三峰列峻屏,晴霄飞翠下空溟。晓云东抱关河紫,秋色西来天地青。
玉女盆中寒落黛,仙人掌上接明星。乱馀林壑怀遗客,缥缈幽栖赋《采苓》。
塞北胡霜下,营州索兵救。夜里偷道行,将军马亦瘦。刀光照塞月,阵色明如昼。传闻贼满山,已共前锋斗。
送君鲁郊外,下车上高丘。萧条千里暮,日落黄云秋。
举酒有馀恨,论边无远谋。河源望不见,旌旆去悠悠。
褐衣蔬食苦吟身,肌骨虽清鬓雪新。
栗里未营三亩宅,桃源已过一年春。
也知官职难痴望,化得妻儿不谇贫。
别写新诗寄乡友,峨眉山下独间人。
君不见游尘着空生九州,人其中间悬两眸。
杨花化萍无根蒂,风消水长东西流。
红南下湿人易老,过尽岁年还草草。
长留白日照人间,榆柳浮生转枯槁。
扑纹带绕千花黄,青娥攒眉眉细长。
莫言一尊千万寿,乃翁身命属渠手。
长安城中鬼笑人,水底纸钱能不朽。
今人不见古人心,古人不见今人事。
天上若无长生人,即是古人都尽死。
金凫银雁满江湖,神光夜夜开黄垆。
年经月纬三百卷,平生欲作何人书。
古人去去留不得,我些古人三太息。
今人莫诧山石近视眼,更后十年人不识。