五丁仗剑决云霓,直取银河下帝畿。
战死玉龙三十万,败鳞风卷满天飞。
五花密布生门出,三令重宣夙将听。
劃地岂能容贼窟,指天不许见妖星。
醪投汉水期分饮,石削巴丘待勒铭。
洗尽甲兵安草木,君山依旧望中青。
随风拂拂玉花飘,入夜寒窗更寂寥。炉火已残灯未烬,一帘疏竹白萧萧。
雁过白云冷,木落遥山碧。游筇懒不携,良友近可即。
平地当登高,少长集吟室。有酒期共饮,欢焉布瑶席。
座无拘忌流,醉醒取各适。襟情未必同,臭味自不隔。
古人师与友,所重均受益。后世务面交,毁誉乱曲直。
攻玉藉他山,引针赖磁石。各勉百年身,磨砻互尽力。
是时日欲暮,寒光动西壁。照见座中人,各有好颜色。
聚首苦不常,欢饮忘主客。相期敦久要,觞咏继今夕。
万里辞吴会,经年滞越舟。两行乡国泪,独上海山楼。
飓母威难近,蛮云瘴不收。炎荒非我土,何事爱南游?
徵君昔嘉遁,抗迹遗俗尘。了心悟有物,乘化游无垠。
道丧历千载,复存颍阳真。上虞佳山水,晚岁耽隐沦。
内史既解绶,支公亦相亲。儒道匪远理,意胜聊自欣。
洄沿南溪夕,流浪东山春。石壁践丹景,金潭冒绿蘋。
探鍊备海峤,赏心寓情人。奈何灵仙骨,锹翮瑶池津。
寥寥虚白宇,夙创招提因。家风缅多尚,玄德谢无邻。
谬陪金门彦,矫迹侍紫宸。皇恩竟已矣,遗烈庶不泯。
自古轻儒孰若秦,山河社稷付他人。而今重士如周室,忍使书生作夜巡。
从仕二十载,卜居亦六七。身世任蓬转,无问喧与僻。
最后移阙西,地位更平直。趋鼓向启明,绕尽宫树碧。
城遥漏声杳,起望恒伫立。凭仗窗间禽,晨晦有消息。
迂慢恐非宜,取近愧寡力。暂借鹪鹩枝,岂敢望安逸。
粒雪飘兼雨,小航冻独迟。江烟流树暗,塔铎语风悲。
岸草三军积,村粮万灶移。休谈鸣镝事,故国怯阽危。
切肉作羹,母呼进菜。侍侧劝餐,母匕不再。獭能报本乌返哺,夕膳晨羞阙供具。
母曰汝贫,毋以我故。加豆盈觞,匪行我素。俄焉空庭感风树,为丰为啬总不御。
吁嗟乎!儿无母哺哺于儿,抚兹怀棬双泪垂。