寒食孤村路,微风野岸花。行吟望春水,夜雨宿山家。
云气浮高树,滩声落远沙。相思芳草外,回首即天涯。
蓄水滋兰畹,开窗近竹林。
败糊黄虮閧,断简老虫侵。
酒尚欺人病,诗能对客吟。
晨昏一饮足,此外不关心。
瑞雪落纷华,随风一向斜。地平铺作月,天迥撒成花。客满烧烟舍,牛牵卖炭车。吾皇忧挟纩,犹自问君家。
风云快约千丝雨,天地空无一点尘。晓树放开花意思,夜窗添起月精神。
鹦鹉杯中未觉贫,寒凝酒面不成鳞。何如飞上参军鬓,与恼红楼歌舞人。
城郭淡无役,书签颇自娱。不知天下事,且作古人徒。
岁月词章老,风尘志气孤。名山如可托,蓑笠谢江湖。
胡马犯金微,将军出塞飞。艰难青海战,辛苦白登围。
坐作随金鼓,驰驱拥铁衣。羌胡无尽日,乡国几时归。
春晚北楼上,风多忘日暄。见花思酒客,望柳忆柴门。
高下城中屋,青黄水上村。谁知飘泊处,犹似触篱藩。
开梅山,开梅山,梅山万仞摩星躔。扪萝鸟道十步九曲折,时有僵木横崖巅。
肩摩直下视南岳,回首蜀道犹平川。人家迤逦见板屋,火耕硗多畬田。
穿堂之鼓堂壁悬,两头击鼓歌声传。长藤酌酒跪而饮,何物爽口盐为先。
白巾裹髻衣错结,野花山果青垂肩。如今丁口渐繁息,世界虽异如桃源。
熙宁天子圣虑远,命将传檄令开边。给牛贷种使开恳,植桑种稻输缗钱。
不持寸刃得地一千里,王道荡荡尧为天。大开庠序明礼教,抚柔新俗威无专。
小臣作诗备雅乐,梅山之崖诗可镌。此诗可勒不可泯,颂声千古长潺潺。
寒食萧条野望阴,一枝筇竹日行吟。出尘笑我烟霞骨,逝水还谁日月心。
薇蕨长时知雨足,鹧鸪啼处怨山深。连年烽火何尝息,残烧而今尚满林。
冷淡生涯绊此躯,别无长具作时趋。怜君空抱连城璧,笑我徒为伏枥驹。
滞迹板桥依鸭荡,心随流水到鹅湖。那知海燕分飞惯,却也怀南似鹧鸪。