张侯去沙河,三食邺下麦。
笔力望晁董,颇遗俗眼白。
平生学经纶,胸中负奇画。
未论功活人,饱饭不常得。
妻寒尚宾敬,儿饿犹笔墨。
侧闻共伯城,鱼稻颇宜客。
又持尘生甑,欲往立四壁。
平生贷米家,十辈来簿责。
囊无孔方兄,面有在陈色。
守株伺投兔,岁晚将何获。
广道无人行,春风转沙石。
栖栖马如狗,去谒东侯伯。
布衣未可量,苍髯身八尺。
鱼乾要斗水,士困易为德。
譬之举大木,人借一臂力。
诸公感意气,岂待故相识。
吾穷乏祖饯,折柳当马策。
君子法天运,不言行四时。
提提无近功,成岁乃可知。
明窥秋毫端,耳察穴蚁争。
群材极为力,阴拱收视听。
三辰从昏明,万物安性命。
因时有更张,斟酌如斗柄。
细人趋眼前,翻手覆手闲。
狂风吹长林,何枝鸟能安。
须臾诚快意,狼籍不可言。
借君手中板,为君歌一辞。辞中宛转君不晓,为君说尽长相思。
轻霜夜度吴城暖,枫叶芦花秋意晚。万里春随驿使归,十年梦逐佳人远。
当时笑语似儿剧,象床玉手无消息。古岸风江千里船,咫尺春愁那得怜。
君不见信陵门下客,侯嬴不用今头白。
紫绡挥断泪阑干,窗下秦筝独自弹。
三月梨花风又雨,小楼燕子怯春寒。
七月边烽动,三河兵气扬。乘秋发猛士,计日缚名王。
剑倚云霄迥,旗连海雾长。燕然一片石,终古有馀光。
夜色冷深宫,丽人眠复起。风生绿桂枝,月落银塘水。
长淮十月北风高,判袂临津首屡搔。草草旅装方揽辔,勤勤别酒更持螯。
扁舟君去良多况,间道子归岂惮劳。行矣馀杭期会在,早来江上看寒涛。
仙经著灵药,兹品上不刊。
服之岁月久,衰羸反童颜。
岩居有幽子,乘时劚苍山。
溪泉濯之洁,秋阳暴而乾。
九蒸达晨夜,候火不敢安。
持之落城市,谁复著眼看。
富贵异所嗜,口腹穷甘酸。
贫贱固不暇,锥刀乃其干。
坐使至灵物,委弃同草菅。
惟君冲旷士,敦然守高间。
食之易为力,天和中自完。
故以此为馈,其容几一箪。
报我三百言,浩浩驰波澜。
何以喻珍重,如获不死丹。
方当烦燠时,把玩毛骨寒。
他年灵气成,与子骖双莺。
江月上秋衣,来敲远寺扉。
栖禽惊客至,睡仆讶僧归。
钟度行廊尽,灯留浴院微。
非无招旅馆,禅寂愿相依。
厨人清晓献琼糜,正是相如酒渴时。能解饥寒胜汤饼,略无风味笑蹲鸱。
打窗急雨知然鼎,乱眼晴云看上匙。已觉尘生双井椀,浊醪从此不须持。