地灵丘壑邃,危路入紫烟。
藤萝閟尺水,中有龙潜渊。
青曦弄骄晖,绍兴丙辰年。
嗷嗷周余民,生理谅难全。
令尹谢不敏,来上天公笺。
一念如丝芒,已斡造化权。
夜半雷绕山,雨出山之巅。
凌晨眺四郊,草木亦欣然。
民载神之休,次谓令尹贤。
贤则吾岂敢,庶逭失职愆。
甲兵久不洗,风霾涨尘寰。
兹事非神助,谁其荡腥膻。
物极理必反,否泰如循环。
刘龙傥有意,速起飞九天。
黄河吹风暗平川,东流之水清且澜。
明月不如长年好,照我离离满秋前。
明年此夜月还明,我是荆江云水人。
劝君莫唱乌栖曲,千古悲凉鬼神哭。
又见春风草色肥,凤楼尘锁燕飞飞。
洛阳近日无花柳,犹恨多年不得归。
断玑零璧散不拾,田父夜惊莫敢藏。青箱世守亦仅仅,深锁何殊尘网凉。
当年有作必写与,楚亦有分旌与璜。时时开视宁忍读,六丁下取须提防。
惟天生才加以学,小子辟席突窥墙。追穿载籍吸元气,浅才薄艳下奔忙。
古者文章重制诰,至今读数常与杨。圣朝责实所弗尚,诸侯侨戍争求良。
由来陈琳阮瑀集,存者纵富已已亡。香山居士尚律切,少陵野老穷铺张。
论诗宗尚见百一,空积腹中千万章。茅亭六月忆新落,左右花草罗丹黄。
终日相呼语不尽,三复共赏味逾长。钟山回首竟终古,三年忽忽永心丧。
独念遗文后死责,名山何日发辉光。
杏花春色望中新,赋就欢冯狗监陈。鞭似祖生先竞着,璞如卞氏晚同珍。
已看剑气冲牛斗,岂为山灵诞甫申。莫道禹门高万丈,雷声震处是通津。
草草事行役,迟迟违故关。碧帏遥隐雾,红旆渐依山。
感激酬恩泪,星霜去国颜。捧刀金锡字,归马玉连环。
威凤翔双阙,征夫纵百蛮。应怜宣室召,温树不同攀。
武陵川径入幽遐,中有鸡犬秦人家,家傍流水多桃花。
桃花两边种来久,流水一通何时有。垂条落蕊暗春风,
夹岸芳菲至山口。岁岁年年能寂寥,林下青苔日为厚。
时有仙鸟来衔花,曾无世人此携手。可怜不知若为名,
君往从之多所更。古驿荒桥平路尽,崩湍怪石小溪行。
相见维舟登览处,红堤绿岸宛然成。多君此去从仙隐,
令人晚节悔营营。
亭亭树绕春丝茧。玉华细前。苇绡万朵摇青艳。桃蹊柳堰。
晓看妒杏蒸霞面。偏怜莺燕。为爱东风闲倚遍。九标堪羡。
凤求凰兮我所思,顾山鸡兮何与栖。兰为佩兮芙蓉姿,衷心怀兮谁可知。
良人没兮遭流离,流离极兮忘令仪。侧室阴兮春草萋,云不归兮魂欲迷。
忆初远兮父母,拜姑嫜兮容与。不谅兮今日,愤怨兮悽楚。
览尘镜兮私自伤,嗟薄命兮将谁诉。
含生蒙泽。
草木茂延。