弟兄天性本同符,远涉能无一恸乎?浮世有身真大患,回车无日始穷途。
秋巢不宿乌衣燕,夜屋偏怜白项乌。切莫临风挥老泪,血痕能染紫荆枯。
处士古豪杰,在众不自异。平昔乡曲间,随时以轩轾。
聚书千馀卷,将遗子孙计。酝酒百馀石,将虞宾客至。
甚慕鲁仲连,于人无所媚。辟书下台省,踰垣而趋避。
遂隐清平山,居然事高致。地邻万松岭,日夕闻鹤唳。
朝论美其风,锡以清逸谥。煌煌杨宣慰,深情托姻契。
岂期七十年,遽弃人间世。遂使倜傥怀,消尽虹蜺气。
高坟蔓宿莽,宁不为长喟?子常仕今朝,宗庙瑚琏器。
自唐谱系存,簪缨旧门地。贤哉郭有道,毋忝蔡邕志。
江上数声湘女瑟,烟中一曲竹枝歌。叶间有恨俱成泪,只为曾承雨露多。
斯文天与乐馀年,中有黄金取酒钱。绛老又添新甲子,王家惟守旧青毡。
将春梅蕊茱萸小,透雪萱芽翡翠鲜。宾客到门无别话,履端相庆画堂前。
长江浩浩送千古,江流不断鱼龙舞。
芦花荻花愁暮云,天风吹我客湓浦。
移舟回首思故人,凄然一登琵琶亭。
琵琶亭上秦天远,琵琶亭下楚江横。
呜呼我祖唐少传,兜率天中已归去。
客来倚棹问渔翁,香山居士今何处。
冰魂雪魄挽不回,涛山浪屋空崔嵬。
樯乌惊起水鸥睡,绕船明月夜徘徊。
谪官江左秋风惨,江上黄昏月黯黯。
那堪送客闻琵琶,况对怨女不伤感。
洛阳城外虾撁陵,下有甲妓何娉婷。
花落色衰婚舶客,独守孤舟伴月明。
手抚琵琶意呜唈,挑拢撚抹缓复急。
大弦哀哀小弦悲,孤舟嫠妇岂不泣。
霓裳才歇六么鸣,四弦尽作裂帛声。
碧落黄泉两凄苦,幽愁暗恨不堪听。
凛如猿咽梧桐晚,款若莺啼春昼暖。
鹍弦转处如胡笳,宫调弹时若羌管。
江州司马一断肠,灯前老泪如雨滂。
老妇低眉娇滴滴,琵琶掩面罗衣香。
初弹如珠后如缕,一声两声落花雨。
诉尽平生云雨生,尽是春花秋月语。
罗衣揾泪向人啼,妾是秦楼浪子妻。
流落烟尘归未得,青楼昔在洛阳西。
今嫁商人岂妾意,一曲萧骚夜无寐。
秋风吹破居士心。琵琶声声堕珠泪。
居士左迁郁小邦,鼎鼐志愿犹未降。
闻其曲声见其语,万斛愁肠如秋江。
江花江草庐山下,春江花朝秋月夜。
江风飕飕江水寒,不见长安十年话。
当时风月亦有情,为伊翻作琵琶行。
居士悲乐似此妇,此妇激发居士情。
居士还朝此妇死,琵琶古声今已矣。
邦人江上建此亭,古往今来亭下水。
柿叶翻红枫叶黄,荒烟压蓬月堕樯。
星霜磨老香山句,香山骨冷今如霜。
亭空江阔情何极,一思古人一叹息。
两岸横芦今画楼,山水窟中安乐国。
江国凄凉人自悉,香山一去三百秋。
长江不管愁人恨,泪与江波不宽余流。
九江风月嗟无主,孤月依然几今古。
江头愁绝到三更,琵琶不作亦凄苦。
我来适是九世孙,思贤怀古独销魂。
悲风如舞琵琶调,哀鸟如歌琵琶弦。
古人去去不复返,孤亭寂寂寒江远。
琵琶无声万艇横,留得庐山遮醉眼。
东皇剖破勾芒腹,锦心绣肠香馥郁。
绛都风雨僝僽春,花魂无主自精神。
黄鹂初唤柳开眼,海棠枝上春烟暖。
离出一点两点红,墙头红腮微笑风。
东原去后花无主,春工亦懒施机杼。
亭前忽遇诗酒仙,花亦喷出些龙涎。
风催雨趱花不辨,满庭芬芳生烂熳。
牡丹吐火花欲然,日将锦绣铺苔毡。
诗狂梦与花神饮,酒醉不与花神寝。
酒阑令我忆东原,花木虽在人恻然。
此诗终不为花作,惆怅东原此丘壑。
而今赏花不见人,但见蜂蝶飞闲亭。
云锁蓬莱海接天,琪花瑶草簇春烟。三千年里桃初实,十二楼前月正圆。
白日尘埃飞不到,青冥风露冷无眠。共君既饱胡麻饭,一棹归欤弱水船。
家居琼馆海山隅,腹内包藏三教书。
明月清风为活计,蓬头跣足走寰区。
玉炉丹熟斟琼醑,金阙朝回唱步虚。
要识我侬真面目,广寒宫里看蟾蜍。
春深陌上桑,群蚕赖以食。
鞠蚕妾之事,采桑妾之职。
桑老蚕茧成,幸而筥筐实。
缲之复纺之,妾复躬紝维。
织成一端练,于以蔽袒裼。
使君一问桑,下车辄思惑。
妾固愿相从,妾夫不足惜。
安得以妇人,而灭使君德。
使君勿内热,妾心坚如石。
水满寒潭潭著月,山藏空谷正吞烟。
金鸡初报洞中晓,一声唤起玉渊龙。