一面东风百万军,当年此处定三分。
汉家火德终烧贼,池上蛟龙竟得云。
江水自流秋渺渺,渔灯犹照获纷纷。
我来不共吹箫客,乌鹊寒声静夜闻。
蜀道如天夜雨淫,乱铃声里倍沾襟。当时更有军中死,自是君王不动心。
六军刚要罪杨妃,空使君王血泪垂。何事国忠诛死后,不将林甫更鞭尸。
满叶是清霜,培根无沃土。耻作秦皇松,宁为冯异树。
英灵自有风,荫蔚长如雨。可怜青青姿,不知人事古。
解玺传呼诏侍中,却来高卧岂疏慵。
此时忠节还希有,堪羡君王特地容。
夷门监者旧藏名,公子邀欢执辔迎。上客莫惊虚左遇,报恩谁得似侯嬴。
万雉云边万马屯,筑来直欲障胡尘。
谁知斩木为干者,只是长城里面人。
望天涯、涕泪纵横。牵一缕幽情。挂一缕幽情。你久无消息分明。
问一日归程。滞一日归程。阻关山,传斥堠,早一阵心惊。
晚一阵心惊。待春来,又春去,听一啭流莺。怨一啭流莺。
夜悄悄、人静无声。过一度寒更。怕一度寒更。
九月过姑苏,江头霜草枯。
西风吹叶尽,愁杀夜栖乌。
栖乌月明里,霜重惊还起。
无处托安巢,哑哑渡江水。
江波浅复深,东去无还心。
《白苎》吴宫曲,能成哀怨音。
只言欢乐长相保,青春几时秋又老。
可怜西子断肠花,不及虞姬美人草。
舞罢垂杨金缕衣,椒房绛烛明星稀。
越骑争驰海山动,吴歌尚绕梁尘飞。
梁尘飞飞《白苎》哀,乌啼夜半阊门开。
鸱夷浮江麋鹿来,月明犹照姑苏台。
自君之出矣自君之出矣,无处托鳞音。
思君如昼烛,泪尽不明心。
十二金钗对对铺,三千粉黛腻如酥。
君王莫道六宫丑,一个西施已坏吴。