地偏春自胜,市远客尤稀。草阁开清昼,溪航载落晖。
杂花晴簌簌,轻燕晚飞飞。问讯东邻老,还容觅钓矶。
芙蓉万树溪水东,十里冉冉秋花丛。晓日映分玛瑙紫,晚风吹作珊瑚红。
乍来感此有馀忆,欲采寄之无便鸿。一棹蹉跎不相过,祇愁飘落随飞蓬。
玉殿承恩日,秋风出塞时。山川开道路,书剑逐旌麾。
文雅时贤惜,聪明圣主知。鹡鸰原上望,莫遣马行迟。
塞北城当蓟北门,三河流接九河源。霸图已逐秋云远,节制新添虎卫尊。
几处桑麻思乐业,千家砧杵静朝暾。此时天畔登楼望,眼入西风忆故园。
鼓声震荡冯夷宫,帆腹吞饱江天风。长年望云坐长啸,稳驾万斛凌虚空。
主人扬州卖盐叟,重楼丹青照窗牖。斗帐香凝画阁深,红日满江犹病酒。
钱塘女儿静且姝,臂金盈尺衣六铢。凭阑饭饱观戏鱼,清波照影红芙蕖。
江城到处时弥楫,遍买甘鲜穷所悦。千里携家任去留,一生为客无离别。
敦农抑商昧远计,遂使素封轻得意。握筹狡狯俯承命,危坐咄嗟收厚利。
田庐彫敝君知否,终岁勤劳莫糊口。夏税未了秋税来,三十六策惟有走。
误道从来惯送人。垂垂客舍几番新。乾风怕出城西路,为爱春衫又惹尘。
寒玉敲春似晚秋。遥怜瘦损耻狐裘。方知早不因风起,隔雨相望百尺楼。
拟扫闲庭且置樽。天教酿雪易黄昏。游蜂缭绕难黏着,点破苍苔碧一痕。
莫叹花开顷刻凋。人间最短是春宵。心中乱影呈千事,愿逐精灵风怒号。
列立森严欲叩门。乍疑魑魅远惊魂。斜阳有意添工巧,横照奇峰似夏云。