朔风起,鸿雁来。遥传苏武讯,直过李陵台。万里关山和月度,几行书字拂云开。
群飞远浦凫鹥乱,阵落平沙鸥鹭猜。自是随阳向南去,非关避雪待春回。
数声惊起闺中怨,夫在边头何日见。水长天远若为情,月下停砧泪如线。
月时折柳江头别,春去来看柳上月。翠翎小鸟巢短枝,巢老重重编败发。
人生贫贱多别离,巢中发密妾发稀。人生富贵能几时,年年柳色青绿垂。
云中路杳杳,江畔草凄凄。妾久垂珠泪,君何惜马蹄。
边风悲晓角,营月怨春鼙。未道休征战,愁眉又复低。
远期难可托,桃李自依依。花径无容迹,戎裘未下机。
随风开又落,度日扫还飞。欲折枝枝赠,那知归不归。
那堪闻荡子,迢递涉关山。肠为马嘶断,衣从泪滴斑。
愁看塞上路,讵惜镜中颜。傥见征西雁,应传一字还。
远与君别者,乃至雁门关。
黄云蔽千里,游子何时还。
送君如昨日,檐前露已团。
不惜蕙(huì)草晚,所悲道里寒。
君在天一涯,妾身长别离。
愿一见颜色,不异琼(qióng)树枝。
菟(tù)丝及水萍,所寄终不移。
心爱的人要到雁门关外很远的地方去了,我们只有无奈地道别。
天上的黄云遮蔽了千里,地上的尘埃与黄云相接,天空也暗了下来,到远方去的游子什么时候才能回来啊。
时间又过了这么久,想起当时送心爱的人远去的情景,是多么清晰啊,就好像发生在昨天一样,可是如今,已经到了深秋,檐前的露已经凝结成团。
蕙草虽然凋零了,也没有什么好可惜的,我担忧的是远方的爱人,不知他在外是否饱暖。
爱人远在天涯,我们长年分别。
但愿时而看见自己的容颜,还是像琼树枝一样洁丽。
但愿能像菟丝和水萍一样,有所寄托,与爱人的感情也能始终不渝。
蕙草:一种香草。
颜色:表情,神色。琼树枝:这里指女子洁丽的容颜。
寄:寄托。
大钧播万物,无言自功成。
郦生掉寸舌,不智遭鼎烹。
非熊为王师,饭牛惭客卿。
辕门鼓角动,整驾河汉横。
大旗萧萧寒,长槊列万夫。令下簸逻鸣,铁骑分四驱。
尘黄日黑惨,相视人色无。锋交血溅野,首将方援枹。
少年快恩仇,辞家建边勋。手中弄铣鋧,目空万马群。
转壁入不毛,水咽山留云。槥还亲抚哭,悔识李将军。