落红飞絮满绳床,移枕清阴背草堂。向午梦回山鸟乱,隔墙风送菜花香。
日永祇林幽,江空自生碧。谁能载酒游,烟云随挂席。
凄恻黄门感逝波,凤箫吹断泪如沱。重窥鸾镜悲残梦,痛刺蛾眉发浩歌。
文献乡邦江上续,弓衣侥外竹枝哦。观风季子闻韶武,定有新声颂太和。
世路风波老不禁,一廛归买就槐阴。坐诗为累言难解,因酒成狂病转深。
山月荒凉窥断梦,壁灯青黯伴微吟。十年积毁应销骨,岂碍孤云万里心。
水香木兰楫,日照桃花津。沃辔转遥壑,饷烟吹四邻。
适兹文墨暇,欣彼物华春。所思属霄汉,感叹清路尘。
王尊奉汉朝。
灵关不惮遥。
高岷长有雪。
阴栈屡经烧。
轮摧九折路。
骑阻七星桥。
蜀道难如此。
功名讵可要。
大火倏西流,樵岩风力紧。林空蟋蟀喧,霜高百草陨。
寒泉冽清涧,禾黍被秋畛。游人恋深栖,历览胜颇尽。
冉冉孤云飞,悠悠凡虑轸。坐久月临关,夜静松飙隐。
居人惜流光,相期保玄鬓。
泉在白云里,云深泉更深。岂无千尺绠,空立万松阴。
诏从东海付南麾,戎乘前驱上将威。
异俗已传吾父至,期文更咏我公归。
岁时职贡还朱绂,昼日恩光赐衮衣。
昔往今来亦何速,长亭杨柳尚依依。
衡门客去懒冠巾,尽日看山自在身。
饮涧猿来惊照影,泊枝禽起近冲人。
黑云欲雨易成晚,红叶如花不当春。
却忆东门牵犬恨,当年何似布衣贫。