容容寒烟起,翘翘望行子。行子殊未归,寤寐君容辉。
夜中心爱促,觉后阻河曲。河曲万里馀,情交襟袖疏。
珠露春华返,璇霜秋照晚。入室怨蛾眉,情归为谁婉。
如何有所思,而无相见时。宿昔梦颜色,阶庭寻履綦。
高张更何已,引满终自持。欲知忧能老,为视镜中丝。
乡路风雪深,生事忧患迫。天长波澜广,高举无六翮。
独立寒夜移,幽境思弥积。霜月照胆净,银河入檐白。
沽酒聊自劳,开樽坐檐隙。主人奏丝桐,能使高兴剧。
清机暂无累,献酢更络绎。慷慨葛天歌,愔愔广陵陌。
既醉万事遗,耳热心亦适。视身兀如泥,瞪目傲今昔。
故人间城阙,音信两脉脉。别时前盟在,寸景莫自掷。
心与白日斗,十无一满百。寓形薪火内,甘作天地客。
与物无亲疏,斗酒胜竹帛。何必用自苦,将贻古贤责。
黄昏古树鸦欲栖,平沙饮马空中嘶。我来城市心悲栖,欲归不归望长堤。
浪迹江湖梦未安,又萦离思入毫端。罪言只觉忧时切,孤愤谁知报国难。
藿食山中差可饱,荷衣江上不胜寒。男儿漂泊寻常事,多谢鱼书墨未乾。
妾自梦香闺,忘郎在远道。
不惯别离情,回身向空抱。
听筑长围几万重,将军匹马独临戎。天山扫雪兵犹战,青海啼乌帐已空。
拜表泪流秋草上,弯弓弦断夕阳中。男儿欲报君恩重,死到沙场是善终。
閒愁不觉过年光,强半精神似醉乡。几度雨来成恶热,有时云断见斜阳。
古人事业尘空满,故国园林草自长。赖得南华怜我病,一篇齐物胜医方。
彤云黯淡酿天寒,却向江头理钓船。
雪打蓬窗眠不着,声声时送到吟边。
蒲帆出浦去,但见浦边树。不如马行郎,马迹犹在路。大舟不相载,买宅令委住。莫道留金多,本非爱郎富。