醉笔题诗紫界墙,梅花零落扑衣裳。天香又杂杯中渌,春色还惊鬓上苍。
涉世何妨为白璧,流年未必抵黄粱。一吟起我平生志,今古冥冥出处忘。
到得芳天闹众葩,相思一夜鬓成华。
阆风归去无消息,梦寐犹应见此花。
和靖风流百世长,吟魂依旧化幽芳。
已枯半树风烟古,才放一花天地香。
不肯面随春冷暖,只将影共月行藏。
悬知骨法清如计,传得仙人服玉方。
一枝的的照人寒,绝胜溪桥立马看。
只恐东风解相怨,漏他消息入毫端。
欲寻好句乞梅花,从实平章不要夸。
且道色香谁可比,只才拟议即成差。
金盘和露捣胭脂,写出江南第一枝。好似太真初睡起,春寒赐浴华清池。
对户一株梅。
新花落故栽。
燕拾还莲井。
风吹上镜台。
娼家怨思妾。
楼上独徘徊。
啼看竹叶锦。
簪罢未能裁。
江梅谷寻树槎牙,雪片飘零梅片斜。
半有和风到窗纸,不知是雪是梅花。
鹿胎点点上轻裘,脑片飘飘入宝篝。
更向佳人妆额看,梅花到底也风流。
寂寞篱边野水涯,三花雨蕊带春来。
且图冷淡为生活,不傍门庭闹热开。