葳蕤凌风竹,寂寞离人觞。怆怀非外至,沉郁自中肠。
远行从此始,别袂重凄霜。
驱车陟峻阪,牛斃辙亦败。
羊肠虽云险,兹险最奇怪。
千里无爨烟,四顾多障碍。
烟草何茫茫,信是要荒外。
平生尝险阻,已负垂裳戒。
今兹有此行,其又谁怨憝。
上天实为之,於我无可奈。
死生安之命,靡靡咏行迈。
致命为见危,委质复何悔。
我躬即不阅,我后恤不逮。
为爱戴安道,翛然到竹轩。寒云流古堞,绿水涨名园。
一阵秋过雁,三声啼断猿。主人何处去,不敢漫题门。
征衣才解又严装,祇为戎机尽夜忙。九县飘摇何日定,三精昏暗几时光。
中原痛哭悲涂炭,左衽惊看尽犬羊。惭愧皇唐谁再造,千秋吾欲吊汾阳。
伥伥泽畔日吟哦,六十年光一刹那。我愧梁鸿犹赁庑,人传邵子有行窝。
安贫差喜恩仇少,养拙还欣阅历多。身后尚留遗憾事,君亲未报总蹉跎。
来去扁舟凫鹜趋,酒痕霜气照江湖。
新吟欲比南丰橘,迭沁肝脾起老夫。
隔年邻寺与追寻,一径听钟绝足音。
劫运更教孤气类,谏书忍问出呻吟。
江湖摩荡回天梦,几榻绸缪学道心。
收拾谁编独行传,岛人写恨海沉沉。
(谓刘潜楼居青岛为作状志及哀辞)
别意说难尽,离杯深莫辞。长歌终此席,一笑又何时。棹入寒潭急,帆当落照迟。远书如不寄,无以慰相思。
日烈风高野草香,百花狼藉柳披猖。连天瑞霭千门远,夹道新阴九陌长。众饮不欢逃席酒,独行无味放游缰。年来与问闲游者,若个伤春向路旁。
乍读药塘诗,复读吾庐草。幸非按剑人,得之如异宝。
先生居当世,憔悴伤怀抱。小子在今时,焚香薰残稿。
先生重泉下,知己泪应写。或念当世人,不如后世者。