疏竹墙边笋渐添,况逢数日雨廉纤。
粉梢一夜抛寒箨,便有清阴拂短檐。
才既非时用,性本爱岑寂。
决策西山游,幽隐遂成癖。
春风百花红,秋月千嶂碧。
烟霞结绸缪,猿鸟自畴昔。
乘间抚深旷,喷薄轰铁笛。
笑挹天柱峰,高寒几千尺。
宦海抽身后,村南寄此生。数椽茅屋小,一曲练江横。
风月閒为主,琴书静适情。悠然尘市外,名利本来轻。
相逢尊酒话他邦,卓荦如君信少双。耿耿襟怀涵夜月,飘飘文思涌长江。
临民拟听清风颂,咏别惭无白雪腔。相对孤灯意难尽,鸡鸣不觉到纱窗。
江上柴门照夕阳,牧童蓑笠下牛羊。
明朝依旧山前路,溪北溪南花草香。
落红飞絮满绳床,移枕清阴背草堂。向午梦回山鸟乱,隔墙风送菜花香。
日永祇林幽,江空自生碧。谁能载酒游,烟云随挂席。
凄恻黄门感逝波,凤箫吹断泪如沱。重窥鸾镜悲残梦,痛刺蛾眉发浩歌。
文献乡邦江上续,弓衣侥外竹枝哦。观风季子闻韶武,定有新声颂太和。
世路风波老不禁,一廛归买就槐阴。坐诗为累言难解,因酒成狂病转深。
山月荒凉窥断梦,壁灯青黯伴微吟。十年积毁应销骨,岂碍孤云万里心。
水香木兰楫,日照桃花津。沃辔转遥壑,饷烟吹四邻。
适兹文墨暇,欣彼物华春。所思属霄汉,感叹清路尘。