乍晴山染碧,过雨落疏花。
水阔暮天迥,村居春昼嘉。
倚栏时展画,留客旋烹茶。
賸得闲中趣,吟诗到日斜。
竞装祓木饯馀寒,颂遂椒花上彩笺。览镜自惊非昔貌,举杯回喜得新年。
岁尽方看老却身,更将幽思早惊春。
东郊节候林端见,南国山川镜里新。
宴赏移时淹醉客,笙歌满路起游尘。
亦随景物消愁寂,愿得春风长与人。
竞持飘忽意何穷,为盛为衰半不同。偃草喜逢新雨后,鸣条愁听晓霜中。凉飞玉管来秦甸,暗袅花枝入楚宫。莫见东风便无定,满帆还有济川功。
十二天街雨压沙,秋千咿喔响人家。
东风会劝十分酒,寒食初开百玉花。
年少斩新金络马,柳阴无数画轮车。
春来谁道迟迟日,尤觉春来日易斜。
午窗寂历听啼莺,淡沱春光画不成。坐拥熏炉寒尚峭,旋移花垡雨初晴。
钩帘乳燕多寻垒,隔巷吹箫已卖饧。忽见侍儿来插柳,始知节物近清明。
村绕菰田僻,门依竹埒斜。一泓沈碧树,三径上秋花。
岂是高人宅,犹然野老家。年来菊篱外,亦复艺桑麻。
寻得仙源访隐沦,渐来深处渐无尘。初行竹里唯通马,
直到花间始见人。四面云山谁作主,数家烟火自为邻。
路傍樵客何须问,朝市如今不是秦。
元旦我无事,梅花伴读书。天心连日见,人迹向来疏。
既雨难忘酒,方春孰荷锄。客情原至介,三叹对盘蔬。
香灺犹馀去岁烟,五更斗柄已回天。来从天外春何早,俵向人间老不偏。
莫问流光似流水,且从今日数今年。东风五十七年梦,梦觉还惊雪满颠。