柳坠梅飘半月初,小园孤榭更庭除。
任应雨杏情无别,最与烟篁分不疏。
比并合饶皮博士,形相偏属薛尚书。
薄红深茜尖尖叶,亦有愁肠未负渠。
香色自天种,千年岂易逢。开齐全未落,繁极欲相重。冷湿朝如淡,晴干午更浓。风光新社燕,时节旧春农。篱落欹临竹,亭台盛间松。乱缘堪羡蚁,深入不如蜂。有影宜暄煦,无言自冶容。洞连非俗世,溪静接仙踪。子熟河应变,根盘土已封。西王潜爱惜,东朔盗过从。醉席眠英好,题诗恋景慵。芳菲聊一望,何必在临邛。
春色总可惜,最怜红未开。留花能解事,郎去待归来。
一代才名数柳刘,庙堂人物尽风流。相公剩识桃花字,题壁诗成换播州。
故园却信天台隔,回首东风路渺茫。
浅碧繁红又满枝,化工消息本无机。艳滋晓露莺摇落,香渍春泥燕掠归。
金谷园中芳草在,玄都观里昔人非。自从云隔天台路,刘阮如今梦亦稀。
年去贫来不自由,暗伤颜面向交游。
他乡且斗孤身健,此日徒悬西壁愁。
纸裹已空难爱惜,瓶储欲罄未知谋。
何缘忽致监河粟,莫是枯鳞尚有求。
一从炎暑变秋风,识破维摩色想空。
岂有三乘无尽法,尚怜孤艳十分红。
唯惭寡陋吟怀劣,却爱诸贤句法工。
共倚栏杆休怅恨,典型犹在四筵中。
凭高座久渐生寒,远水明楼夜正残。
月色照人人似月,椅栏一曲为谁弹。
华生早世良可惜,自来不寿皆寂寂。少妇侍疾辛勤历,力尽服毒乘人隙。
默然不语僵床侧,一日双棺动人魄。堂前有姒承欢色,膝下无儿手易撇。
剔目割耳事非逆,二尸同穴明心迹。应死即死无娇饰,未亡先亡真令德。
古来不辱有所迫,今见从容性命革。亲朋哀辞多惨戚,伤哉目见尤难释。
君家节孝本赫奕,廿龄夫妇贞石勒。