摧折不自守,秋风吹若何。
暂时花戴雪,几处叶沉波。
体弱春风早,丛长夜露多。
江湖后摇落,亦恐岁蹉(cuō)跎(tuó)。
蒹葭面对摧残不能够保全自我,又被瑟瑟秋风吹着该怎么办。
只是在极短的时间里盛开花朵,很快叶子就会沉入水中。
在形体柔弱的时候春风拂过都嫌来得早,在生长成密丛时夜里的寒露又多了。
即使衰败后花叶摇落,还担心岁月虚度。
摧折:摧残折断。自守:保卫自己,坚守自我。若何:怎么办。《新唐书》有“诏不许,若何?”
花戴雪:暗指花开。芦苇花为灰白之色,花开如同顶着白雪。
蹉跎:失意,虚度光阴。江湖后摇落:此处江湖引申为退隐。
满眼青山未得过,镜中无那鬓(bìn)丝何。
只言旋老转无事,欲到中年事更多。
满眼望去青山依依,只是没有闲情游过。镜中的我已经鬓发苍白,满心无奈又能如何呢?
少时忙碌,原想着到老了就轻松自在,哪知现在人到中年,才发现尘事更多。
书怀:书写胸中的感怀。无那:无奈,没有办法。
旋:很快。
雨馀百川涨,远水浮林梢。忽怪有帆席,何为出鸟巢。
登临非吾土,虚爽慰南交。稍见暝烟起,阴虫啼草茅。
山中有逸民,峨冠大布衣。悠然对松菊,饮酒和陶诗。
落落忘世事,嬉嬉如小儿。超然慕太古,犹将问庖羲。
夷齐圣之清,天地钟间气。仁哉让国心,忠矣谏伐意。
首阳虽饿死,万古终无愧。俯仰怀高风,吁嗟劝来世。
万户侯家几叶孙,弟兄红旆独乌巾。
携琴又入庐山去,谁信朱门有逸人。
长松百尺荫清溪,倒影波间势转低。
恰似春雷未惊蛰,髯龙头角暂皤泥。
金鸡警神关,烛龙转严车。
阴蒙欲销散,岩谷开嘘呀。
忽然苍萝颠,涌出红莲华。
天晖初照烁,六合无藏遮。
而我灵台中,善根始萌芽。
珍重慎消息,外物如尘沙。
火云犹未敛奇峰,欹枕初惊一叶风。
几处园林萧瑟里,谁家砧杵寂寥中。
蝉声断续悲残月,萤焰高低照暮空。
赋就金门期再献,夜深搔首叹飞蓬。
随辈猖狂搅客心,区区斗粟苦相寻。前行堕地后不止,我自绝粮渠复侵。
归兴渺然风瑟瑟,壮怀如此夜沉沉。欲投忌器空搔首,盼杀羲轮辗宿阴。