客至传鹦鹉,秦娥唤不来。
隔年留洛赋,几夜宿阳台。
罢舞纤罗湿,还歌玉树开。
白头惭料理,更鼓莫相催。
夜里茫茫细雨回,枕边犹似走春雷。思量却是荒唐梦,几日思量自在来。
濯濯金明柳,年年照妾容。飞花怨春尽,落日渡江风。
草屋柴门风露凉,寒瓜收蔓力锄荒。
新栽莙薘恰逢雨,欲剪芹蓝犹待霜。
牧竖归来煨芋熟,田翁相就泼醅香。
里胥偶报徵苗急,自辟閒畦早築场。
七闽佳山水,秀气郁苍苍。
种而为人物,事业亦叵量。
我生古瀛州,地匪中州愧。
虽然得文公,木舌而金口。
自惟禀受不坚申,安得玉肌秋水神。
几番分欲躬樵苏,手足况有禹偏枯。
禹犹心力导河洛,功业何啻等山岳。
予惟食粟类曹交,所至於人成落落。
勿谓广之东,安得万人雄。
地本不爱宝,赋予由来公。
闽广虽异地,人物差可拟。
尔来擢伦魁,亦复有人耳。
声价压天下,争睹如得凤。
泰山一毫芒,更有万丈长。
债甘偿道路,脚惯踏江村。
蓦地心生愧,何人日掩门。
安贫居陋巷,无事对清樽。
我亦动思静,此怀与谁论。
远别悠悠白发新,江潭何处是通津,潮声偏惧初来客,
海味唯甘久住人。漠漠烟光前浦晚,青青草色定山春。
汀洲更有南回雁,乱起联翩北向秦。
鼎气孕河汾,英英济旧勋。刘生曾任侠,张率自能文。
官佐征西府,名齐将上军。秋山遥出浦,野鹤暮离群。
远恨边笳起,劳歌骑吏闻。废关人不到,荒戍日空曛。
草木凉初变,阴晴景半分。叠蝉临积水,乱燕入过云。
丽藻终思我,衰髯亦为君。闲吟寡和曲,庭叶渐纷纷。
东门有行客,落日满前山。圣代谁知者,沧洲今独还。
片云归海暮,流水背城闲。余亦依嵩颍,松花深闭关。
旦随三鸟去,羽节凌霞光。暮与双凫宿,云车下紫阳。
天坛临月近,洞水出山长。海峤年年别,丘陵徒自伤。